| Star of the West Volume 5 - Issue 1 |
Issue 2→ |
 Proofread onceReturn to PDF view
|
We are working hard to have proofread and nicely formatted text for you to read. Here is our progress on this section:
|
STAR OF THE WEST
O PEOPLE!
The Doors of the Kingdom are opened: The Sun of Truth is shining upon the world: the Fountains of Life are flowing; the Daysprings of Mercy have appeared; the Greatest and Most Glorious Light is now manifest to illuminate the hearts of men.
Wake up and hear the Voice of GOD calling from all parts of the Supreme World—"Come unto Me, O ye children of men; come unto Me, O ye who are thirsty, and drink from this sweet Water which is descending in torrents upon all parts of the globe."
These days are the days of Faith and Deeds—not the days of words and lip service: Let us arise from the sleep of negligence, and realize what a great feast is prepared for us; first eating thereof ourselves, then giving unto others who are thirsting for the Water of Knowledge, and hungering for the Bread of Life.
These Great Days are swiftly passing; and once gone they can never be recalled. So, while the Rays of the Sun of Truth are still shining and The Center of The Covenant of God is manifest, let us go forth to work.
-ABDUL-BAHA.
"IT IS PART OF THE DIVINE WISDOM THAT I SHOULD KEEP SILENT FOR A TIME"
His Holiness ABDUL-BAHA — and in His Presence a gathering of pilgrims to, and residents of, the Holy Land — at the shrine of the Báb on Mount Carmel. The first photograph ever taken of ABDUL-BAHA in the Holy Land.
STAR OF THE WEST
"We desire but the good of the world and the happiness of the nations; that all nations shall become one in faith and all men as brothers; that the bonds of affection and unity between the sons of men shall be strengthened; that diversity of religion shall cease and differences of race be annulled. So it shall be; these fruitless strifes, these ruinous wars shall pass away, and the 'Most Great Peace' shall come."—BAHA'O'LLAH.
Vol. V Baha' 1, 70 (March 21, 1914) No, 1
"TODAY, DIVINE POWERS REINFORCE THE SOULS WHO ARE SPREADING THE CAUSE OF GOD!"
Abdul-Baha's Message to the Bahais throughout the World, delivered at the Tomb of BAHA'O'LLAH, December 25, 1913.
IT is part of the Divine Wisdom that I should keep silent for a time! All that was required of me, that is, to raise my voice in the churches, synagogues, conventions, and meetings,* calling the attention of the people to the Kingdom of God and the appearance of BAHA'O'LLAH—praise be to God! through the confirmation of the Blessed Perfection—is accomplished. Now it is the turn of the believers of God. Now I am ever expecting to hear the sweet voice of the friends raised and the watchword, "Ya-Baha̋-el-ABHA!" reaching the ear of the heart and spirit.
Those souls who have become subservient to the will of God as manifested in the life and teachings of BAHA'O'LLAH must know of a certainty that they attract unto themselves heavenly confirmation and assistance. Now, existence upon the Sacred Threshold is the magnet whereby aid is attracted. The more the believers humble themselves at the Divine Threshold, the more powerful and universal will be the descent of the Holy Spirit of new dedication upon them. The more they strive to teach souls the greater will be their power of sanctification and attraction.
Today divine powers reinforce the souls who are spreading the Cause of God. Whoever walks upon this highway is confirmed; those who appear now as dried plants will be changed into fruitful trees. God's blessing will rest upon all who enlist in the service. They are the flowers of the garden of ABHA—they must breathe forth their fragrance! . . . They are the trees planted by the sacred hand of BAHA'O'LLAH in the orchard of the Kingdom, He hath watered you with the rivers of His knowledge and hath protected you from winds and storms.
I hope that each one of you may become a tree laden with delicious fruits for the healing of the nations!
- In Europe and America.
A GLIMPSE OF ABDUL-BAHA ON MOUNT CARMEL By M. M. HOLBACH in The Christian Commonwealth.
I WRITE this by a window that looks across an orange garden to the slopes of Mount Carmel, which rises almost abruptly beyond the red-roofed houses of the German colony. The "Mount of God" is but a hill in comparison with the mighty Alps, yet how great is its fascination, how beautiful it appears now in the moonlight! From time immemorial it has been the home of the prophets. It is here that Abdul-Baha dwells today, and the simple Germans who left their native land to await
"the second coming" of their Lord upon this mountain, are his neighbors! In my ears is the sound of the sea, for the blue Mediterranean laps the shores of Carmel, and across the bay Akka gleams white in the moonlight. "The greatest Prison" it was called when BAHA'O'LLAH dwelt there, a prisoner in a penal city. But a blessing surely rests upon it now, for the sun seems ever to shine there when the sea and the sky are grey. The soil upon which its houses are built has been many times soaked
in blood, Christian and Saracen massacred one another there in turn. Many prisoners have languished there since Napoleon's pride was humbled by his failure to take "the petty town" which yet he designated "the key to the East."
Since his return from Egypt, five weeks ago, Abdul-Baha has more than once visited Akka and remained some time, visiting old friends who knew him in the days of his imprisonment. During one of his visits there be sent for the American Bahais who are making a pilgrimage to the Holy Land, that with him they might visit the Tomb of BAHA'O'LLAH. Another day the Persian pilgrims were sent for, of whom a contingent have now returned to their native land. They left yesterday, on their long Journey to Hamadan, the old capital of Persia, proceeding first by train to Damascus, thence to Aleppo, and from there by carriage and on horseback, the journey occupying three weeks. All those who have left are Jews!
It was my privilege to be present at two farewell gatherings given in their honor, which I shall never forget. At the first the men assembled at the Tomb of the Bab, which occupies a commanding position on the slope of Mount Carmel, and is a striking object from my window soon after dawn, when the rays of the rising sun illumine it. The tomb is surrounded by a garden on a terrace on the mountain side, and the building has several chambers. In the largest of these about fifty to sixty Bahais were assembled on the occasion to which I refer—Jews, Zoroastrians, Mohammedans, and Christians—to listen to an address by Abdul-Baha. While he was speaking tea was served by the giver of the feast. Then all proceeded to an inner chamber, which in turn led to the tomb proper, and here the Tablets were chanted by one of the pilgrims, a very learned mullah and great orator. The reverence of the Oriental Bahais for Abdul-Baha must be witnessed to be understood. When he came down the mountain side clad in his flowing robe and white turban, and followed by his disciples from far and near, the scene was truly Biblical.
Haifa, January 8, 1914.
THE FEAST OF NAUROOZ: MARCH TWENTY-FIRST
THE BAHAI NEW YEAR'S DAY
A talk given by Abdul-Baha, Friday evening, March 21, 1913, at 14 rue Greuze, Paris
Mons. Hippolyte Dreyfus-Barney interpreting
I AM extremely glad to see you on this Naurooz occasion. This day is considered holy by the Persians. . . . . From time immemorial this day bus been consecrated for in this there is a symbol.
At this moment the sun appears at the meridian and the day and night are equal. Until today the North Pole has been in darkness. Today the sun appears on the horizon of the North Pole. Today the sun rises and sets at the equator and the two hemispheres are equally illumined. This sacred day, when the sun illumines equally the whole earth, is called the equinox, and the equinox is the symbol of the Manifestation of God. The Sun of Truth rises on the horizon of Divine Mercy and sends forth its rays. This day is consecrated to commemorate it. It is the beginning of spring. When the sun appears at the equinox, it causes a movement in all living things. The mineral world is set in motion, plants begin to shoot, the desert is changed into a prairie, trees bud and every living thing responds, including the bodies of animals and men.
The rising of the sun at the equinox is the symbol of life, and likewise it is the symbol of the Divine Manifestations of God, for the rising of the Sun of Truth in the Heaven of Divine Bounty established the signal of Life for the world. The human reality begins to live, our thoughts are transformed and our intelligence is quickened. The Sun of Truth bestows Eternal Life, just as the solar sun is the cause of terrestrial life,
The day of the appearance of God's Manifestations on earth must be a sacred day when man must commemorate God in prayer and praise. Among the ancient Persians this day was looked upon as the holy day of the year and on it hospitals and charitable institutions were founded. Collections for the poor are made on this day and every effort is put forth so that it may not be allowed to pass without leaving some divine traces. Throughout Persia one sees the historical traces of this sacred day by the many good works that have commemorated it.
- * *
I am spending this New Year's day in Paris. I hope for considerable results from this fact.
STAR OF THE WEST
I hope that a powerful influence may remain in your hearts, signs of eternal joy and happiness that will illumine the lights of the Kingdom in this city. May the breezes of the Holy Spirit breathe upon you that your intelligence may progress and your souls be joyful in God. Thus will you become real and eternal beings, shining in in the Divine Kingdom.
"DO NOT UNLOOSE YOUR TONGUES SAVE FOR CONVEYING THE MESSAGE!"
From a Tablet revealed by Abdul-Baha
NOW you must engage in the service of the Cause of God with the utmost firmness, steadfastness and resolution, and expend day and night in the promotion of the Religion of God. Do not unloose your tongues save for conveying the Message! Do not behold save the Kingdom of ABHA! Wish for no other companion save the True One. Do ye not desire other associate save turning thy face toward the Supreme Horizon. Do ye not search for any other delicacy save the Heavenly Food, and do ye not hope for any other sweetness save the love of the Beauty of ABHA.
Praise be to God, that the Standard of Victory is unfurled over that region, and the fame of The Covenant has reached the ear of every wise and intelligent person.
Spiritual means are prepared. The Merciful Table is spread and the Banquet and the Feast of the Lord is inexhaustible. Now is the time of attraction and ecstasy!—so that region may become wholly illumined and that worthless dust be changed into fragrant musk.
I declare by the Blessed Perfection [BAHA'O'LLAH]—May my life be a sacrifice to His believers—that if the believers arise to act according to the good-pleasure of the Blessed Perfection, the lights will be revealed, the mysteries discovered, the veils rent asunder, the darkness dispelled, the verses of unity chanted, and the melodies of the spiritual music of the Glorious Lord sung!
SHOW YE AN EFFORT! WORK UNCEASINGLY! LABOR DILIGENTLY;—so that the Everlasting Bounty be realized, Eternal Life be destined, and the nostrils be perfumed with the Holy Fragrances!
"TRAVEL AND SPREAD FAR AND WIDE THE TEACHINGS OF GOD!"
ABDUL-BAHA'S INSTRUCTIONS TO BAHAI TEACHERS
"Thou must live in such a spiritual condition that thy very presence in the meetings may transform the audiences."
Words of Abdul-Baha to Mrs. Stannard before her departure for India.
CONSECRATE all thy time to the service of the Kingdom of God and the propagation of its principles. Let thine own supreme concern he the promotion of the Word of God. Thou wilt ever be surrounded by the invisible angels of Confirmations and they will always come to thy assistance. Whenever thou dost enter a meeting, raise thy voice and say:
"O ye believers of God! This day is the day of your attraction! This day is the day in which you must diffuse the Fragrances of God! This day is the day that you must unfurl the Banner of the Kingdom of ABHA! This day is the day of Peace and Concord! This day is the day of the proclamation of the oneness of the world of humanity! This day is the day of forgiveness and leniency! This day is the day of Truth and righteousness! This day is the day of conciliation and beatitude! This is the day of awakening and enkindlement! Waste not your precious time in fault-finding and back-biting. Polish the surface of the mirrors of your hearts from the dross of human frailties. If you live according to the standard of other communities, then what difference does there exist between you and them? BAHA'O'LLAH has summoned you to such a lofty summit the very thought of which is too dazzling a prospect! He has not chosen you to be satisfied with water and clay!"
Thou must live in such a spiritual condition that thy very presence in the meetings may transform the audiences into the congregations of the elect and set aglow in their hearts the
fire of the Love of God. Exalt thy ambition! Universalize thy ideals! Spread thy wings of compassion over all the regions of the globe. If some people come to thee alone complaining against each other, don't listen to them, don't let them breathe the faults of others in thy presence. Tell them: "I have not come here to engage my time with these things. I am not a judge. I have come to summon the people to the Kingdom of ABHA, to call you to unity and accord, to raise the dead, make mindful those who are unaware, awaken those who are asleep, breathe new life into the mouldering bones and sound the trumpet of resurrection! Friends! It is high time for you to throw away these tales, these barren stories. God is not pleased with them, humanity is not pleased with them. Your time is too costly to be expended on these trifling events. You are made in the image and likeness of God. Your birthright is more valuable than all the treasures of the empires. Arise with heart and soul and let not these golden days slip by without results! This day is the day of the splendors of the Sun of Reality! This day is the day of the Lord of the Kingdom! This day is the day of the fulfillment of glorious promises! This day is the day of joy and fragrance!"
Petty bickerings and jealousies make one lose all the traces of spirituality, ex-communicate a person from the divine company of the worthy ones, submerge one in the sea of phantasms, suffer one to become cold and pessimistic and throw him headlong into the depths of despair and hopelessness! You must not listen to anyone speaking about another; because no sooner do you listen to one than you must listen to someone else, and thus the circle will be enlarged endlessly. Therefore, say to them: "O friends! Let us come together, forget all our self-thoughts and be in one accord, and cry at the top of our voices, 'Ya-Baha-El-ABHA!'"
"This Call shall fill the East and the West, and will continue throughout ages and cycles!"
Extract from a Tablet revealed by Abdul-Baha.
IT is very acceptable and seasonable that thou hast taken this voyage. The Apostles of His Holiness Christ were always traveling and calling the people to the Kingdom of God. Consequently, walk thou in their footsteps. Travel thou to every country and under all circumstances raise the Call of the Kingdom of God. Mankind, like unto children, are satisfied with water and clay, and love to play with their play-things. Their ambitions are very inferior. Praise be to God! that thou hast a lofty ambition; therefore arise in calling the people to the Kingdom of God.
This Call shall fill the East and the West, and will continue throughout all ages and cycles. It is endless. That is why in this day, the wise and perceiving souls exalt the ideal and engage in heralding the Kingdom of God!"
"The Progress of the Cause depends upon the Energy and Wisdom of the Teachers."
Words of Abdul-Baha to Mirza-Ali-Akbar on the eve of the latter's departure for Constantinople.
THOU hast been with me for a long time, and I have grown to love thee very much. When I love people I do not tell them to their faces. You know how much I love Mirza Abul-Fazl and Haji-Mirza-Heydar-Ali, but I have seldom told them to their faces. I am sending thee away. Thou art not alone, The hosts of the Supreme Concourse are with thee. They will assist thee and reinforce thee under all conditions. Doctors tell me I must completely rest. . . . When I hear good news from the believers, then my health is improved. Now if thou longest to see me in good condition, go away and serve the Cause and instruct the souls. The news of thy spiritual conquest will make me well. Wherever thou goest, announce the wonderful Bahai greeting to the teachers of the Cause, and tell them on my behalf:
"The responsibility of the steady progress of the Cause depends upon you! You are the physicians of the sick body of the world of humanity! You must not stay anywhere for a long time. Travel ye from land to land like the Apostles of Christ, and carry with you the glad-tidings of the kingdom of ABHA to the remotest corners of the earth!
"Why are ye silent? SHOUT! Why are ye sitting? MOVE! Why are ye quiet? STIR! This is not the day of rest and comfort. Travel ye constantly, and spread far and wide the Teachings of God! Like unto the stars arise
ye every day from a horizon. Like unto the nightingales, sing every day from a different rose-bush. Like unto the breeze, waft every morning from a garden. Do not stay a long time anywhere.
"Let the world profit by your teachings and learn from your examples! My health consists in the progress of the Cause and the progress of the Cause depends upon the energy and wisdom of the teachers!"
"Speak with Moderation"
Abdul-Baha's instructions to Mr. Charles Mason Remey on the eve of the latter's departure for Europe.
THROUGH whichever country thou goest speak thou with moderation. Call the people to the oneness of the world of humanity; the dawn of the Sun of Reality from the horizon of Persia; the servitude of Abdul-Baha, and then explain the Centership of The Covenant—and no more. . . . Speak in accordance with that which I used to speak in the meetings, i. e.. speak with moderation."
(Signed) ABDUL-BAHA ABBAS.
"WORKING IN THIS MANNER SHALL BEAR FRUIT"
Extract from a Tablet to the Persian Bahais, revealed by Abdul Baha.
CONSIDER how Abdul Bahá forgot all thoughts and mentions and turned his face towards the countries and empires, cities and villages, mountains and deserts of the West. Day and night he was engaged in teaching the Cause and conveying the Message. The principle upon which his trip [throughout Europe and America] was directed was this verse:
"O God! Make all my ideals and thoughts One Ideal and One Thought, and suffer me to attain to an eternal, unchangeable condition in Thy Service!"
He sought no rest, neither did he breathe one breath of comfort. Notwithstanding the weakness of constitution, the infirmity of the body and the nervous fever, every night I was in a city, and each day among a community. Although at times I could not speak one word before large audiences, I delivered lengthy addresses. Working in this manner shall bear fruit.
"BE IN THE UTMOST OF LOVE AND AFFECTION WITH ALL MANKIND!"
Abdul-Baha's Exhortation to the Bahais just before his departure from America, delivered at 780 West End Avenue, New York city, December 2, 1912.
Ish'te'a'l Ebn-Kalanter, interpreter; stenographic notes by Miss Edna McKinney.
THESE days are the days of my farewell to you, because on the fifth day of the month I am sailing, so these constitute the latter days of my stay amongst you. Wherever I went in this country I returned always to New York city. I have, therefore, been in New York four or five times, and now I am going away from here to the Orient. It is difficult tor me to return here again, except if it be the will of God. I must therefore give unto you my instructions and exhortations today, and those exhortations are no other than the teachings of BAHA'O'LLAH.
The first amongst those exhortations is that ye must all be in the utmost of love and affection with all mankind. You must not exalt yourselves above others, you must consider all as equal unto yourselves, recognize them all as the servants of one God, and you must know that God is compassionate towards all, you must love all from the utmost depth of your hearts, you must prefer all religionists, you must love all the races, and you must be kind towards the people of all nationalities. You shall by no manner of means prefer yourselves before others. You must by no means speak humiliating of any other nationality, you must praise all. No soul amongst you must pollute his tongue by speaking evil of any other. Each amongst you must praise the other. You must even praise each nation. You must praise all the individuals amongst mankind. You must
[Continued on page 10]
STAR OF THE WEST
PUBLISHED NINETEEN TIMES A YEAR
By the BAHAI NEWS SERVICE, 515 South Dearborn Street, Chicago, Ill., U. S. A.
Entered as second-class matter April 9, 1911, at the post office at Chicago, Illinois, under the Act of March 3, 1879.
Editorial Staff: ALBERT R. WINDUST — GERTRUDE BUIKEMA — DR. ZIA M. BAGDADI
Honorary Member: MIRZA AHMAD SOHRAB
Terms: $1.50 per year; 15 cents per copy.
Note—Until further notice, distribution in the Orient is through Agents.
Make Money Orders payable to BAHAI NEWS SERVICE, P. O. Box 283, Chicago, Ill., U. S. A.
To personal checks please add sufficient to cover the bank exchange.
Address all communications to BAHAI NEWS SERVICE, P. O. Box 283, Chicago, Ill., U.S.A.
TABLET FROM ABDUL-BAHA.
HE IS GOD!
O thou Star of the West!
Be thou happy! Be thou happy! Shouldst thou continue to remain firm and eternal, ere long, thou shalt become the Star of the East and shalt spread in every country and clime. Thou art the first paper of the Bahais which is organized in the country of America. Although for the present thy subscribers are limited, thy form is small and thy voice weak, yet shouldst thou stand unshakable, become the object of the attention of the friends and the center of the generosity of the leaders of the faith who are firm in the Covenant, in the future thy subscribers will become hosts after hosts like unto the waves of the sea; thy volume will increase, thy arena will become vast and spacious and thy voice and fame will be raised and become world-wide—and at last thou shalt become the first paper of the world of humanity. Yet all these depend upon firmness, firmness, firmness!
(Signed) ABDUL-BAHA ABBAS.
Vol. V
No. 1
CORRECTION:
"The meaning of the writer of the letter published in the STAR OF THE WEST, No 17, VOL. IV, was not that one thousand Jews have just accepted this Revelation. She wished to convey the idea that for the last few years about one thousand Jews have, little by little, accepted this Cause in Teheran and its vicinity She writes this statement to be published in the STAR OF THE WEST in order to remove this misunderstanding.
(Signed) CLARA B. WISE."
ALLAHO'ABHA!
NAUROOZ GREETING
This is the seventieth year of the Millenium.
If the seventieth year of the Christian era was a prototype of this year of the Bahai era, it is a year fraught with significance. In that year was fulfilled what Christ foretold of Jerusalem. See St. Matt. xxiv:2. The city was destroyed, the people scattered, the Temple was consumed by fire, and not one stone was left upon another—significant, no doubt, of the culmination of the old order of things.
We feel that there is a parallel between the two eras because of the conditions confronting the people of the world today. If so, mankind will be swept by conflicting emotions and tend to go to extremes.
In the midst of such crucial conditions the Bahais are called upon to proclaim the glad-tidings of the Kingdom come on earth, and to manifest the characteristics of the people of the Most Great Peace.
The Center of The Covenant, Abdul-Baha, is calling souls to travel and spread The Message of the Kingdom far and wide.
It is the spirit of the hour.
He said that if there were a more important work than this to be done, he would be doing it.
But he also states that the progress of the Cause depends upon the wisdom as well as the energy and enthusiasm of the teachers; that they should speak with moderation, and follow the method of procedure he employed while in America, namely:
- Speak with moderation.
- Call the people to the oneness of the world of humanity.
- Announce the appearance of the Sun of Truth (The "Word of God" manifest in the flesh) from the horizon of Persia.
- Mention the servitude of Abdul-Baha.
- Then explain the Centership of The Covenant.
The STAR OF THE WEST will also endeavor to follow this procedure, and publish in its columns, articles, news, Tablets, etc., "which may be the means of attracting the hearts of the seekers and conducive to the happiness of the hearts of the friends; also that its
Cause of BAHA'O'LLAH is for the whole world and not for one section to the exclusion of another. It is all-inclusive, and all the peoples of the world shall taste "this sweet Water which is descending in torrents upon all parts of the globe!" —The Editors.
IF a soul calls the people to the Kingdom of God according to the Teachings of BAHA'O'LLAH, there will be many listeners.
First, one must teach by deeds; then speak the word! One must become thirsty; then the salubrious Water be offered. No matter how delicious the Water is, one who is not thirsty will not enjoy it. Therefore, make ye an effort, so that the people may become thirsty; then cause them to quaff from the Divine Chalice.
Extract from Tablet revealed by —ABDUL-BAHA
contents may correspond with the facts (reality)."
It is hoped that during this year the Bahais will, with one voice and one ultimate purpose, make an extraordinary endeavor in proclaiming The Message and teaching new souls. The
OUR PERSIAN SECTION, this issue, contains: (1) Address delivered by Abdul-Baha at Leland Stanford University, San Francisco, California; (2) Utterances regarding Mirza Abul-Fazl; (3) Words of BAHA'O'LLAH; (4) the Feast of Naurooz; (5) the fifth year of the STAR OF THE WEST.
ANNOUNCEMENT OF ANNUAL CONVENTION
To the Bahai Assemblies of America: Greetings in the Cause of God!
Dear brothers and sisters;—In accordance with the provision of Article 6 of the Constitution of Bahai Temple Unity, the Executive Board of the Unity announces that the Annual Convention of the Unity will he held in the City of Chicago, April 25th to April 28th, 1914, inclusive.
The Chicago Assembly most cordially invites the delegates and visiting friends to be present at the Feast of Rizwan to be held Saturday evening, April 25th, and to the Sunday meeting of the Assembly to be held April 26th, 1914, in the Masonic Temple, corner Randolph and State streets. The Reception Committee will confer with all delegates and friends on arrangements.
The first business session of the Convention will be held at 10 a. m., April 27th, in accordance with Article 4 of the Constitution. You are asked to elect your delegate and to entrust him or her with full power to represent your Assembly in all matters that may come before the Convention for its consideration. You are further urgently requested to elect your delegate and report through your Secretary his or her due election and name to the Secretary of this Board, Bernard M. Jacobsen, 556 Howland Ave., Kenosha, Wis., before the 20th day of April, 1914, in order that the comfort of visiting delegates and friends may be provided for.
Hoping you will all endeavor to make this the Banner Convention, with Bahai greetings to all,
We are your servants,
EXECUTIVE BOARD OF BAHAI TEMPLE UNITY,
Bernard M. Jacobsen, Secretary.
March 14, 1914.
ONE day, when Abdul-Baha was very tired, he said to several young Bahais who came to see him: "My work is done. The tree of my life has yielded its fruits. I have set a fire in the world. Your duty is to add to its flame. My sons, it is now your turn. The members of my bodily constitution are well-nigh disintegrated. You are young, and your blood is pure; your intelligence is keen. You can bear the difficulties of this life. I would like to remain silent for some time, and listen to the incoming news of those who are endeavoring to spread the Fragrances of God, How far shall they succeed? How will they promote the Word of God? How will they raise the melodies and sing the songs of 'Ya-Baha-El-ABHA!'? Assuredly the Blessed Perfection is with such souls. They shall see with their own eyes the Confirmations of BAHA'O'LLAH, just as I saw them when addressing large gatherings in churches and temples. I saw them hovering like the birds of paradise!"
—From the Diary of Mirza Ahmad Sohrab, December 11, 1913.
"BE lN THE UTMOST OF LOVE AND AFFECTION WITH ALL MANKIND!"
[Continued from page 7]
even recognize as friends your enemies you must consider your evil wishers as your well wishers. You must not see evil as evil and then compromise, for so to compromise with or treat in a smooth way the one upon whom you look as an enemy is hypocrisy; this is not allowable. You must consider your enemies as your friends, and your evil wishers as your well wishers, and then treat them accordingly. You must act in such a way that your heart may be free from hatred towards anyone, your heart must not be offended with anyone. If anyone commits an error and a wrong towards you. you must instantly forgive him. You must not complain of anyone. You must not reprimand anyone, and if you give anyone admonition or advice let your advice be offered in such a way as not to be found heavy to the hearer.
Let all your thoughts be turned toward the rejoicing of hearts. Beware! Beware! Lest you offend any heart. Each one amongst you must, as much as is possible for him or for her, assist the world of humanity, be the cause of bringing solace to each sad one, assist every weak one, be helpful to every indigent one, be a caretaker of every sick one, be the cause of glory to every humble one, be the cause of shelter to every one assailed with fear.
In brief, let each one amongst you be like unto a lamp shining forth with the light of the virtues of the world of humanity. Let each amongst you be trustworthy, be sincere, affectionate, chaste—be full of chastity. Let each one amongst you be illumined, be spiritual, be divine, be glorious, be of God, and be a Bahai!
[Page 11]
PAGE 1
VOL V
No 1
نجم باختر
جلد 5
شماره 1
ضفحه 1
این جریده بر حسب تاریخ بهائی هر نوزده روز چاپ و توزیع میگردد و در نهایت آزادی در مسائل یگانگی بشر و وحدت ادیان و ترویج صلح عمومی و تربیت اطفال و پیشرفت امر حضرت بهاء الله در اطراف جهان و توضیح حقائق این دین عمومی خواهد نوشت و مقالات مفید که موافق سبک اداره است قبول و نشر خواهد گردید .
صفحه 1 - 1
نطق مبارک در مسئله وحدت کائنات . نطق مبارک حضرت عبدالبهاء در دارالفنون کالیفرنیا استانفرد یونیورسیتی 8 اکتبر 1912
ساعت ده و نیم فرنگی در حضور دویست نفر پروفسورها و دو هزار تلامذه و جمعی از دور و نزدیک آمده بودند محض استماع بیانات مبارک .
اعظم منقبت عالم انسانی علم است . زیرا کشف حقائق اشیاء است و چون امروز خود را در مرکز علم می بینیم در این کلیّۀ که شهرتش بجمیع آفاق رسیده لهذا نهایت سرور را دارم زیرا اشرف جمعیّتی که در عالم تشکیل میگردد جمعیّت علما است و اشرف مرکزی که در عالم انسانی است مرکز علوم و فنون است زیرا علم سبب روشنائی عالم است علم سبب راحت و آسایش است علم سبب عزّت عالم انسانی است و چون دقتّ نمائید دولت علم اعظم از دولت ملوک است زیرا سلطنت ملوک منهدم میشود امپراطورها و قیاصره مخلوع میگردند و بکلیّ سلطنتشات زیر و زبر میشود و لکن سلطنت علم ابدی سرمدی است و آن انقراض ندارد ملاحظه کنید فلاسفۀ که در قدیم بودند چگونه سلطنت آنها باقی است سلطنت رومان با آن عظمت منقرض شده سلطنت یونان بآن عظمت منقرض شده سلطنت شرق بآن عظمت منقرض شده ولکن سلطنت افلاطون باقی است سلطنت ارسطو باقی است الآن در جمیع کلیّات و محافل علمیّه ذکر آنها باقی است و حال آنکه ذکر طول نسیا متسیّناشده پس سلطنت علم اعظم از سلطنت ملوک است ملوک ممالک را بخونریزی تسخیر کنند ولکن شخص عالم بعلم فتح میکند و مدائن قلوب را در زیر نگین اقتدار .
صفحه 2 - 1
در می آورد و از این جهت سلطنتش ابدی است . چونکه اینجا مرکز علوم و فنون است بسیار مسرورم که در این مرکز حاضر شدم و از برای شما تأییدات و توفیقات الهی می طلبم تا در علوم و فنون بنهایت درجه برسید و مانند چراغهای روشن در انجمن عالم انسانی بدرخشید چون اعظم تعالیم حضرت بهاء الله وحدت عالم انسانی است لهذا میخواهم از وحدت کائنات صحبت بدارم و این مسئله از مسائل فلسفۀ الهی است .واضح میشود که جمیع موجودات یکی است و هر کائنی از کائنات عبارت از جمیع کائنات است یعنی کلّ شئ در کلّ شئ است مثلا ملاحظه کنید که کائنات از اجزاء فردیّه ترکیب شده است و این جواهر فردیّه در جمیع مراتب وجود سیره دارند مثلا هر جزئی از اجزاء فردیّه که در هیکل انسان است یک وقت در عالم نبات بوده یک وقت در عالم حیوان بوده یک وقت در عالم جماد بوده متصّل از حالی بحالی و از صورتی بصورتی انتقال دارد و از کائنی بکائن دیگر در صور نامتناهی عرضا و طولا انتقال می نماید و در هر صورتی کمالی دارد این ستیز کائنات مستمرّ است لهذا هر کائنی از کائنات عبارت از جمیع کائنات است نهایت اینست که امتداد مدّت لازم است تا این جوهر که در جسم انسان است در جمیع مراتب وجود سیره و حرکت کند یک وقت تراب بود و انتقالاتی داشت در صور جمادی بعد انتقال کرد بعالم نبات انتقالاتی داشت در صور نباتی بعد انتقال پیدا کرد در صور حیوانی حال بعالم انسانی آمده است در مراتب انسانی سیر میکند بعد بر میگردد بعالم جماد و همین طور در جمیع مراتب سیر میکند در صور کائنات نامتناهی جلوه می نماید و در هر صورتی از صور کمالی دارد در عالم جماد کمالات جمادی داشت و در عالم نبات کمالات نباتی داشت در عالم حیوان کمالات حیوانی داشت و در عالم انسان .
صفحه 1 - 2
کمالات انسانی دارد پس واضح شد که هر جوهر فردی از کائنات انتقال در صور نامتناهی دارد و در هر صورتی کمالی دارد از این واضح شد که کائنات یکی است عالم وجود واحد است پس چون در وجود کائنات و حد است دیگر معلوم است که در عالم انسان چه وحدتی است این مبرهن است که وحدت اندر وحدت است مبدأ و انتهای وجود وحدت است با وجود این وحدت عالم انسان و جمیع کائنات آیا جائز است که در عالم انسانی نزاع و جدال باشد با وجود آنکه اشرف کائنات است زیرا کمالات جمادی دارد جسم است و کمالات نباتی دارد قوّۀ نامیّه و کمالات حیوانی دارد قوای حسّاسه دارد و کمالات انسانی دارد که عقل سلیم است با وجود این وحدت عظیمه آیا جائز است که نزاع و جدال کند جائز است که حرب و قتال نماید جمیع کائنات با یکدیگر صلحند جمیع عناصر با یکدیگر صلحند انسان که اشرف کائنات است آیا جائز است که نزاع و جدال نماید استغفرالله ملاحظه کنید که این عناصر کائنات وقتیکه با هم التیام دارند حیات است لطافت است نورانیّت است راحت و آسایش است الآن این کائناتی که ملاحظه کنید جمیع با یکدیگر صلح اند آفتاب با زمین صلح است آب با خاک صلح است عناصر بایکدیگر صلح اند و چون ادنی مصادمه حاصل میشود زلزله ئی مثل زلزلۀ سانفرنسیسکو میشود ادنی مصادمه عمومی نتیجه می بخشد و این همه مضرّات حاصل گردد و حال آنکه در عالم جماد است دیگر ملاحظه نمائید از مصادمه در عالم انسان چه قدر بلایا حاصل میشود علی الخصوص که خداوند انسان را بعقل اختصاص داده و این عقل اشرف کائنات است فی الحقیقه قوّه ایست که از تجلیّات الهی است و این ظاهر و عیان است مثلا ملاحظه کنید که جمیع کائنات اسیر طبیعت است جمیع در تحت قانون طبیعت اند ابدا از قانون طبیعت سر موئی تجاوز نکند مثلا آفتاب باین عظمت اسیر طبیعت است از قانون طبیعت ابدا تجاوز نتواند و همچنین اجسام عظیمه در این فضای نامتناهی جمیع اسیر طبیعت اند از قانون طبیعت تجاوز نتوانند کرۀ ارض اسیر طبیعت است جمیع اشجار و نباتات اسیر طبیعت است جمیع حیوانات فیل با این عظمت با این قوّه از قانون طبیعت تجاوز نتواند ولکن انسان با این کوچکی با این جسم ضعیف چون مؤیّد بعقل است و عقل جلوۀ از جلوه های الهی است قانون طبیعت را می شکند و بهم میزند مثلا به قانون طبیعت انسان ذیروح خاکی است ولکن او این قانون را شکسته مرغ میشود در هوا پرواز میکند ماهی میشود در زیر دریا سیر میکند کشتی می سازد در روی دریا می تازد .
صفحه 2 - 2
این علوم و فنونی که شماها دارید و در دارالفنون تحصیل میکنید اینها جمیع اسرار طبیعت بود بقانون طبیعت باید مستور باشد ولکن عقل انسان این قانون را شکست و حقائق اشیا را کشف نمود و از حیّز غیب به حیّز شهود آورد و این علوم پیدا شد و این مخالف قانون طبیعت است مثلا قوّۀ برقیّه این از اسرار مکنونۀ طبیعت است باید پنهان باشد لکن عقل انسان این را کشف کرد و قانون طبیعت شکست و از حیّز غیب به حیّز شهود آورد و این قوّۀ عاصیه را آورده در این شیشه حبس نموده است این خارق العاده است این مخالف طبیعت است از غرب بشرق است در یک دقیقه مخابره می نماید این معجزه است انسان صوت را می گیرد و در فنوغراف حبس میکند و حال آنکه صوت باید آزاد باشد زیرا قاون طبیعت چنین اقتضا میکند . همچنین سائر اکتشافات جمیع اسرار طبیعت است و به قانون طبیعت باید مستور باشد لکن عقل انسان که اعظم جلوۀ الهی است این قانون طبیعت را می شکند و این اسرار طبیعت را از دستگاه اسرار طبیعت دائما بیرون میریزد با چنین قوّۀ الهی چگونه جائز است که ما مثل درنده ها باشیم مثل این گرگ ها یکدیگر را بدریم و فریاد بکش بکش برآریم آیا این سزاوار عالم انسانی است اگر حیوان درّندگی بکند بجهت طعمه است عقل ندارد که فرق میان ظلم و عدالت دهد قوّۀ ممیّزه ندارد ولکن انسان چون درّندگی نماید بجهت طعمع نیست بجهت طمع است بجهت حرص است حال آیا سزاوار است که چنین وجود شریف یعنی انسان که از عقل سلیم مستفیض است با چنین افکار عالیه با وجود این همه علوم و فنون با وجود این اختراعات عظیمه با وجود این آثار عقلیّه با وجود این همه ادراکات با وجود این همه اکتشافات باز داخل میدان جنگ شده خون یکدیگر را بریزند و حال آنکه انسان بنیان الهی است بنیان بشری نیست اگر بنیان بشری را خراب کنی لابد صاحب خانه مکدّر میشود پس چگونه انسان بنیان الهی را خراب کند هیچ شبهۀ نیست که سبب غضب الهی است خداوند انسان را شریف خلق نموده و بر جمیع اشیاء امتیاز داده و بمواهب کلیّه مختصّ نموده عقل داده ادراک داده قوّۀ حافظه داده قوّۀ مخیّله داده حواس خمسۀ ظاهره داده اینهمه مواهب عظیمه داده خداوند انسان را مصدر فضائل نموده تا آنکه مانند شمس روشن شود سبب حیات گردد سبب آبادی باشد حالا ما از جمیع این مواهب چشم .
صفحه 1 - 3
می پوشیم و این بنیان الهی را خراب می کنیم و این اساس الهی را از پایه براندازیم و حال آنکه اسیر طبیعت نیستیم خودمان را اسیر طبیعت میکنیم و باقتضای طبیعت حرکت میکنیم زیرا در طبیعت نزاع در بقا است اگر انسان تربیت نشود از مقتضای طبیعت نزاع و جدال است جمیع مکاتب این همه مدارس بجهت چه تأسیس شده است بجهت اینکه انسان از مقتضای طبیعت نجات یابد از نقائص طبیعت خلاص شود و کمالات معنویّه پیدا کند ملاحظه کنید که اگر زمین را بحال طبیعت بگذارید خارستان میشود علفهای بیهوده می روید ولکن چون تربیت شود زمین پاک گردد و فیض و برکت عظیمه حاصل گردد این کوه ها را اگر بحالت طبیعت گذاری جنگل میشود ابدا درخت میوه دار نروید ولی چون تربیت شود باغ گردد و نتیجه بخشد و ثمر دهد انواع گل و ریاحین حاصل گردد پس عالم انسانی سزاوار نیست که اسیر طبیعت باشد و لهذا محتاج تربیت است علی الخصوص تربیت الهی مظاهر مقدّسه الهی مربّی بودند باغبان الهی بودند تا این جنگل های طبیعی را باغستان با ثمر نماید خارستان را گلستان نمایند پس تطلیف انسان چه چیز است ؟ انسان باید در ظلّ مربّی حقیقی خود را از نقائص طبیعت نجات داده و بفضائل معنویّه متصفّ گردد حالا جائز است که ما این مواهب الهیّه و این فضائل معنویّه را فدای طبیعت کنیم ؟ و حال آنکه خداوند قوّتی بما داده که قوانین طبیعت را بشکنیم و شمشیر را از دست طبیعت گرفته بر فرق طبیعت زنیم آیا جائز است که خود را اسیر طبیعت نمائیم و بموجب انشعابات طبیعی که نزاع بقا است مانند این حیوانات درّنده همدیگر را بدریم و نوعی زندگانی کنیم که فرق مابین انسان و حیوان نماند این است که فی الحقیقه بد تر از این زندگانی نمی شود از برای عالم انسانی حقارتی بد تر از این نیست از برای عالم انسانی وحشیّتی بدتر از جنگ نیست زیرا غضب الهی است زیرا سبب هدم بنیان الهی است . الحمدلله که من خودم را در مجمعی می بینم که جمیع صلحجویند و مقاصد جمیع در انتشار صلح عمومی است و جمیع افکارشان در وحدت عالم انسانی است و جمیع خادم حقیقی نوع بشرند و از خدا میخواهم که شما ها را تأیید و توفیق بخشد تا هر یک از شما علامه عصر شوید و سبب نشر علوم گردد و سبب اعلان صلح عمومی شود و سبب ارتباط بین قلوب بشر گردد زیرا حضرت بهاء الله پنجاه سال پیش اعلان صلح عمومی بین دول صلح .
صفحه 2 - 3
عمومی بین ملل صلح عمومی بین ادیان صلح عمومی بین اقالیم کرد و فرمود اساس ادیان الهی یکی است و جمیع ادیان سبب ارتباط
و التیام است ولکن اختلاق در تقالید است و چون این تقالید مختلف است سبب نزاع و قتال شده است امّا اگر تحرّی حقیقت ادیان الهی شود جمیع ادیان متحدّ و متفقّ گردند دین باید سبب الفت و اتحاد گردد سبب ارتباط بین قلوب بشر شود اگر دین سبب نراع و جدال گردد البّته بیدینی بهتر از دین است زیرا عدم شئ مضرّ بهتر از وجود آن است دین علاج الهی است درمان هر درد نوع انسانی است مرهم هر زخمی است ولی اگر سوء استعمال شود و سبب جنگ و جدال گردد و سبب خونریزی شود البّته بی دینی به از دین است . و همچنین لزوم صلح عمومی بین دول و ملل را مصرّح نمود و مضرّات جنگ را بیان کرد زیرا نوع انسانی یک قوم هستند جمیع سلالۀ آدمند و آدم یکی است جمیع اطفال یک پدرند و اعضای یک عائله نهایتش این است که یک عائله بزرگی است در یک عائله اجناس مختلفه تصوّر نتوان نمود اگر چنین تصوّر ممکن بود میتوانستیم بگوئیم اختلاف و نزاع بجا ولی مادامیکه همه اعضای یک عائله هستند امم مختلفه نیستند لهذا این کلمات امتیازیّه ملیّه که این ایتالیائی است و آن آلمانی است و این انگلیس است و دیگری روس است این ایرانی و دیگری امریکائی است اینها بتمامها اوهام است همه انسانند همه خلق خداوندند همه یک سلاله اند و همه اولاد آدمند اینها تعبیرات وهمیّه است . امّا تعصّبات وطنیّه کرۀ ارض موطن هر انسان است و یکی است متعدّد نیست نوع انسان را وطن واحد است ولی این حدود وهمیّه بی اساس را بعضی از مستبدّین قرون ماضیّه اختراع کرده اند و در میان بشر جنگ و قتال انداختند و مقصودشان شهرت بود و مقصودشان غصب ممالک بود و این احساسات وطن پرستی را آلۀ مقاصد خود نمودند خودشان در قصور عالیه زندگی میکردند و از هر نعمتی بهره میبردند و غذاهای لذیذ میخوردند و در رختخواب پرند و پرنیان می خوابیدند در باغهای ملوکی سیر و سیاحت مینمودند و هر وقت ملالی رخ میداد در تالارهای رقص داخل شده با خانمهای ماهروی میرقصیدند و گوش بموسیقی دلپذیر میدادند امّا به این بیخبران به این رعیّت ها به این بیچاره ها به این دهقان ها میگفتند بروید در .
صفحه 1 – 4
میدان جنگ خون یکدیگر را بریزید خانمان یکدیگر را خراب کنید شماها سربازید ماها صاحب منصبیم کاپیتانیم جنرالیم دیگران میگفتند چرا مملکت ما را خراب میکنید ؟ جواب می شنیدند که شماها آلمانید ما فرانسه ایم ولی مؤسّسین همه این جنگ ها در قصور به کیف خود مشغول بودند دست از سرور و فرح خود برنمیداشتند امّا خونهای بیچارگان ریخته می شد برای چه؟ برای افکار وهمیّه که این ملتّ فرانسه است و آن دولت آلمان است و حال آنکه هر دو آدم اند هر دو اعضای یک عائله اند هر دو یک ملتّند این عنوان وطن را سبب این همه خونریزی ها میکنند و حال آنکه این کرۀ ارض یک وطن است پس صلح باید در جمیع اوطان تحققّ گردد خداوند یک کره خلق کرده یک نوع انسان خلق کرده این کرۀ ارض موطن کلّ است حالا ما آمده ایم یک خطوط وهمیّه فرض کرده ایم در صورتیکه این خطوط وهم محض است این را گفتیم آلمان است دیگری را گفتیم فرانسه است و با هم جنگ میکنیم این وطن آلمان مقدّس است سزاوار پرستش است سزاوار حمایت است ولی آن قطعۀ دیگر مملکت بدی است مردمانش باید کشته شوند اموالشان باید تاراج گردد و اطفال و زنانش اسیر شود چرا؟ بجهت این خطوط وهمیّه انسان خونریزی نماید و ابناء نوع خود را بکشد بجهت چه ؟ بجهت تعلقّ باین خاک سیاه و حال آنکه چند روزی انسان روی این خاک زندگانی نموده و بعد قبر ابدی اوست آیا سزاوار است که بجهت این قبر ابدی این همه خونریزی نمائیم این خاک اجسام ما را الی الابد در شکم خود مخفی خواهد کرد خاک قبر ما است چرا جنگ و جدال برای این قبر ابدی نمائیم این چه جهالت است این چه نادانی است این چه بی فکری اسـت؟ امیدوارم که جمیع ملل در نهایت محبّت و الفت مانند یک عائله چون برادران و خواهران و مادران و پدران با یکدیگر در کمال صلح زندگانی نموده و کامرانی کنند .
میرزا ابوالفضل
بیانات مبارکه حضرت عبدالبهاء در باره متصاعد الی ملکوت الله حضرت ابوالفضائل علیه رحمة الله و رضوانه بتاریخ 21 ژانویه سنه 1914 .
صفحه 2 - 4
امروز یک خبر بسیار محزنی رسید فی الحقیقه بسیار شخص جلیلی بود از جمیع جهات نادر بود نمیشود نفسی که از جمیع جهات کامل باشد جناب آقا میرزا حیدر علی باید ترجمۀ حال او را بنویسد فی الحقیقه در نهایت انقطاع بود و در نهایت ثبوت و استقامت بر امرالله بود ابدا تعلقّ بر چیزی نداشت از روزی که این شخص مؤمن شد تا یومنا هذا همیشه مشغول خدمت امرالله بود یا تبلیغ میکرد و یا تحریر مینمود هیچ تعلقیّ باین عالم نداشت چه قدر فاضل و منتبّع در کتب بود از هر ملتیّ آگاه بود از آئین هر دینی مطلعّ بود سهیم و شریک من در عبودیّت آستان مقدّس بود در وقت احزان سبب تسلیّ من بود نهایت اطمینان را از هر جهت از او داشتم هر نفسی ردّی بر این امر مینوشت حواله باو میکردم جواب مینوشت چه قدر خاضع و خاشع بود آنچه کردیم که این شخص یک خادمی در خود بگیرد قبول نمیکرد الا آنکه خودش خدمت احبّاء را بکند خودش چای درست میکرد جمیع احبّا و جمیع اغیار وقتی که در منزلش میآمدند خودش خدمت میکرد با ضعف جسم و ناخوشی و ناتوانی و تب و با وجود اینها برمیخواست و چای درست میکرد و خدمت مینمود جمیع فکرش این بود که حضرات راضی و مسرور باشند بهر نحوی که باشد در این مدّت کلمۀ من از او نشنیدم من گفتم یا من نوشتم میگفت خدمت ایشان عرض کردم خدمت احبّاعرض کردم ابدا کلمه ئی از او صادر نمیشد که من علمی دارم یا اطّلاعی دارم فی الحقیقه محو و فانی بود در آستان مقدّس جانفشان بود ابدا رایحۀ وجود از او استشمام نمیشد دیگر حکمت بالغه چنین اقتضا کرده است چارۀ جز صبر نیست « فکم رجل یعدّ بالف » باری فردا صبح زود جمیع احبّای الهی در بالا جمع شوید و مناجات بکنید من هم در اینجا مشغول خواهم بود .
ایضا:
نطق مبارک در بیت مبارک روز 22 ژانویه سنه 1914 فی الحقیقه مصیبت جناب ابوالفضائل مصیبت عظیمه است هرچند انسان میخواهد خودش را تسلیّ بدهد تسلیّ نمییابد چه قدر خوب است که انسان چنین باشد تا آنکه قلوب جمیع احبّا از هر جهت منجذب باو گردد در اسکندریّه هروقت که بسیار دلتنگ میشدم میرفتم با او ملاقات میکردم .
صفحه 1 - 5
فورا زائل میشد بسیار صادق بود خیلی صادق بود ابدا غلّ و غش نداشت آثار عجیب هم گذاشت تمامش در استدلال امر مبارک فکرش و فکرش و قلمش و لسانش جمیع باثبات امر مبارک بود قاعده اش این بود که از صبح تا ظهر مشغول به تحریر بود کسی را قبول نمیکرد بعد از ظهر هرکس میرفت قبول میکرد خامهای فرنگی ذکر میکردند چون این زنهای فرنگی بسیار مصرّ میشوند و خیلی سئوالات میکنند امّا میرزا ابوالفضل مشغول تحریر بود از سئوالات اینها به تنگ آمده بود نمیتوانست تحملّ کند چند نفر از زنهای فرنگی گفتند ما رفتیم آنجا در بخانۀ انسان در زدیم جواب نشنیدیم اصرار کردیم فهمیدیم که داخل است هی در زدیم آخر بانگلیسی فرمودند « ابوالفضل نوت هیر » گفتند ما از خنده غش کردیم خودشان هم بنا کردند بخندیدن برگشتیم از وجهش نور میبارید چه قدر نورانی بود قلبش روشن بود حکمت الهی عجیب است انسان حیران میماند با وجود اینکه اینگونه نفوس مثل دریاقند معلوم است از برای او این عنایت قصوی است منتهای مراتب وجود است این موت از برای او حیات عظمی بود از برای انسان موهبتی اعظم از این نیست که از عالم وجود بود ولی کسانی که با او انس داشتند محبّت داشتند محزون میشوند انسان صمیمی بود آنچه بود صمیمی بود ابدا هیچ روائدی نداشت همه اش صمیمی بود مثلا اگر با انسانی محبّت داشت در قلبش بیشتر محبّت میکرد اگر انسانی را وصف مینمود در قلبش بیشتر وصف میکرد اگر بانسانی الفت مینمود در قلبش بیشتر الفت مینمود صمیمی بود شوخی نبود اگر از انسانی مکدّر میشد نمیتوانست با او حرف بزند میلرزید غریب است یکی از پاشاوات مصر مشتاق شد که او را ملاقات کند قبول نکرد بعد از آن واسطه رفت نزد ایشان گفت چرا قبول نمیفرمائید جواب دادند از او خوشم نمی آید لابد این آرزوی او حقیقت ندارد زیرا اگر آرزوی حقیقت بود خدا در قلب من محبّت او را میانداخت هرچه هست نمیتوانم با او از روی محبّت و صدق ملاقات کنم بهتر است که او را نبینم هیچ آلوده باین عالم نبود بهیچ چیز آلوده نگشت نه بحیات دلبستگی داشت نه بچیز دیگر مجرّد بود ممرّد بود منقطع ساطع .
صفحه 2 – 5
ملکوتی روحانی بود شیخ الاسلام قفقازیّه ردّی بر این امر نوشته بود بعضی از احباب جواب نوشتند شیخ الاسلام ردّ ثانی نوشت بعد از آن آقا میرزا ابوالفضل جواب شافی وافی نوشت نفسش قطع شد خیلی با مزّه بود اینجاست که یحیائیها خیلی طالب کتاب او بودند آخر یکی از احباب بآنها گفتند که خوب شما ها بابی هستید چرا این کتاب را اینقدر میخواهید گفتند خوب است دلالهائی در حقّ حضرت اعلی کرده است ما بجهت این استدلالها میخواهیم .
ایضا:
نطق مبارک در جوار مقام اعلی در محفل تعزیت جناب میرزا ابوالفضل که احبّای امریکا مهیّا نموده بودند عصر 13 فوریه سنه 1914فی الحقیقه صعود حضرت ابی الفضائل بلیّه ئی بود از برای اهل بها در جمیع ممالک دنیا هرجائی که اهل بها اقامت دارند از این مصیبت مؤثرند تأثیر غریبی در نفوس احبّا نمود زیرا جمیع بدل و جان او را دوست میداشتند و روح کلّ باو منجذب بود فی الحقیقه سزاوار این عنایات بود فی الحقیقه سزاوار بود سبحان الله در این شخص ابدا نفحه ئی از هوی نبود جمیع افکار و اذکارش در خدمت بآستان الهی بود هیچ فکری نداشت مگر آنکه موفقّ شود باقامۀ برهان ساطع و دلیل لائح واضح و بیان جلیل جمیع عمرش در اثبات امرالله صرف شد انسان چون کتب او را میخوانید کلمه ئی پیدا نمیکند که دلیل بر وجود یا دلیل بر علم باشد کلمۀ من ندارد مگر باقتضای عبارت که من میگویم چنین است یا چنان ولکن کلمه ئی که من چنین کردم یا چنان کردم یا چنان مشاجره و چنین برهانی اقامه کردم ابدا ندارد از روری که در ظلّ جمال مبارک وارد شد از هر چیزی گذشت از هر شأنی از شئون منقطع شد نه راحت میطلبید نه آرام میجست نه شهرتی میخواست و نه نام و نشانی آرزو داشت نفس عالی بود تا آن نفس آخر خدمت بآستان مقدّس مینمود چقدر شخص فاضلی بود چه قدر عالم بود چه قدر مطلعّ بود چه قدر در کتب جمیع ملل و امم عالم متتبّع بود از کتب جمیع ادیان اطّلاع داشت از کتاب حضرت زردشت کتب فارسیان بتمامها اطّلاع داشت تورات و انجیل را جمیعا واقف بود .
صفحه 1 - 6
و بر اسرار آنها مطلعّ بعقائد حکمای سلف و فلاسفۀ الهی مطلعّ بوده بجمیع تواریخ امم آگاه جمیع فضلای احزاب حتیّ مصریّون اعتراف میکردند که این شخص فاضلی است معهذا نفحۀ وجود در او نبود چه قدر در سبیل جمال مبارک صدمات و بلایا و رزایا دید و هیچ آرامی نداشت در طهران همیشه در زیر تهدید بود تا آنکه بسجن افتاد در ایّام ناصرالدّین شاه با وجود آن تهوّر ناصرالدّین شاه و نائب السلطنه در نهایت استقامت و ثبوت اعتراف کرد و آنچه باید و شاید بیان نمود صدمات شدید خورد تا ید قدرت او را نجات داد و لکونن ابدا از او ذکر این مصائب را نشنیدم جز اینکه روزی ذکر میکرد که انصاف این است که بیان شیخ رضا یزدی سبب اطمینان قلوب شد بعد از آنکه هریک ماها سئوال کردند هر کدام بحکمت صحبت میکردیم جواب میدادیم نائب السّلطنه قبول نمیکرد لهذا اطمینان حاصل نمیشد تا آنکه آقا ملا رضا آمد و به بیانی فصیح و بلیغتمام عقائد ما را ذکر کرد و گفت تعالیم جمال مبارک این است نماز ما این است برخواست نماز کرد بعد گفت من حقیقت را برای شما گفتم جمیع امور بر این منوال است که میگویم ولی ما از فساد ممنوعیم جمال مبارک ما را منع کرده است باری چون ما بحکمت صحبت میداشتیم و آقا شیخ رضا بدون پرده لهذا نائب السلطنه از او اطمینان حاصل نموده یقین کرد که اگر فسادی در میان بود خود آقا شیخ رضا میگفت این سبب نجات ما شد روزی که جناب ابوالفضائل ذکر حبس مینمودند این را گفتند دیگر بهیچ وجه از حبس خود صحبت نکردند همین قدر گفتند جناب ملا رضا چنین صحبت نمود و نه آنکه من زحمت کشیدم یا صدمه ئی خوردم فقط در ستایش آقا شیخ رضا این حکایت را میگفتند باری او اوّل کسی بود که قلب احبّا جمیع باو تعلقّ داشت سراج این امر بود و نور هدی بود کوکبی بود لامع نجمی بود بازغ بحری بود موّاج دیگر حکمت الهی چنین اقتضا کرد لیس لنا الا ان نرضی برضائه و نصبر علی بلائه طوبی له و لکلّ اخلص و جرمه لله ربّ العالمین .
من کلام حضرت بهاء الله
طوبی لروح خرج من البدن مقدّسا عزّ شبهات الامم انّه یتحرّک فی هواء ارادة .
صفحه 2 - 6
و به و یدخل فی الجنّة العلیا و یطرفه طلعات الفردوس الاعلی و یعاشر انبیاء الله و اولیائه و یتکلمّ معهم و یقص علیهم ما ورد علیه فی سبیل الله ربّ العالمین لو یطلع احد علی ما قدّر له فی عوالم الله ربّ العرش و الثرّی لیشتعل فی الحین شوقا لذلک المقام الامنع الارفع الاقدس الابهی .
ایضا . قوله الاحلی
لعمرالله اشراقات این ارواح سبب ترقیّات عالم و مقامات امم است ایشانند مایۀ وجود و علتّ عظمی از برای ظهورات و صنایع عالم بهم تمطر السّحاب و سنت الارض هیچ شیئ از اشیاء بی سبب و علتّ و مبدأ موجود نه و سبب اعظم ارواح مجرّده بوده و خواهد بود
عید نوروز
در این روز مبارک بهائیان شرق و غرب را نجم باختر تبریک ابدع ابهی میگوید و از برای کلّ دعای مقدّس حضرت عبدالبهاء را از صمیم فؤاد می خواند قوله الاحلی « اسئل الله ان یبارک هذا العید السّعید علی الجمیع و یؤیّدهم بتائید جدید انّ ربّی لعلی کلّ شئ قدیر » .
سال پنجم
الحمدلله که نجم باختر سال چهارم را وداع نموده و در سال پنجم داخل شده و امید وطید دارد که منظور نظر یاران گردد و مشمول همّت بزرگواران ثابتان بر پیمان تا در خدمت امرالله و نشر نفحات الله دوام و ثبات نماید و چون جلد تازه از برای این جریده درست کردیم و مصارف زیادتر شد لهذا فقط پانزده سنت به قیمت اشتراک اضافه نمودیم و رجای اخیر از عموم وکلاء و مشترکین اینکه وجه آبونۀ سال گذشته را یک سر به شیکاغو ارسال نمایند و اگر باز مائل اشتراک هستند بدون تعویق اطّلاع فرمایند و لکم مزید الشکر . دکتر ضیاء بغدادی .
