THE
| PAGE | |
Miss Lillian Kappes Arrives in Persia —Letter Received by D. D. Babcock | 2 |
An Address on Truth—By Abdul-Baha | 3 |
A Glimpse of Abdul-Baha in Paris—By Alice R. Beede | 6 |
Call for Fourth Annual Convention of Bahais, to be held in Chicago, April 27th to May 2d | 8 |
Sermon by Rev. R. J. Campbell, of the City Temple, London, delivered at Pasadena, Calif | 10 |
Persian Section—Illustrated | 14-32 |
MISS LILLIAN KAPPES ARRIVES IN PERSIA.
Letter received by Mr. D. D. Babcock, Seattle, Wash.
FARMAN FARMAH, TEHERAN, PERSIA, Dec. 19, 1911.
Dear brother in EL-ABHA:
Praise God! through your unceasing, untiring efforts and assistance, it became possible for me to follow the behest of Abdul-Baha, to enjoy the blessed privilege of the visit to Thonon and finally to arrive in safety at my destination. Many conflicting reports started Miss Stewart and me off rather hurriedly in the effort to meet Abdul-Baha at the Race's Congress in London, though we eventually spent one month there in the daily hope of his arrival. After writing and cabling and much uncertainty, word came to Tammadon-ul-Molk, his interpreter, who was in the same house with us, and Miss Juliet Thompson, of New York, who lodged next door, to proceed to Geneva, Switzerland. In two days Miss Stewart and I were telegraphed for and proceeded to Thonon on the French side of Lake Geneva, the incomparable, doubly beautiful for his presence there. Ignorant of the point of our debarkation, I was admiring, from the lake steamer, an exquisite, ethereal looking range of mountains, rising as if from the heavenly deeps, and as our boat drew nearer, a sweet, peaceful looking village was disclosed at their very base—and to our great astonishment we found ourselves at Thonon. Though we did not know it, Abdul-Baha was at that moment abroad on the lake with M. and Mme. Dreyfus-Barney, Juliet Thompson, Mirza Raffie and several Orientals, and when, after resting, six hours later we were greeted and called to meet him, and I told him of what I called my dream mountains, those self-same hills now forming a background for him as he sat at the window of Mirza Assad 'Ullah's room, he said: “Sometimes the heart sees what the eyes cannot see.” Then, “If it were not for the Cause of BAHA'OLLAH we would never have met—never have known each other—you would not be here.” We were there two days, and, with many to see him, our interviews were perforce short though both evenings, at dinner, we sat opposite him at the same table. The first evening he told several humorous stories, but the second all his talk was pointed to us and of the Kingdom. He iterated and reiterated: “I am sending you to Persia that you may serve in Persia, so that all the friends and all the people will praise you.” That we must always be united in all things, to be no cause of discord, to love all the people alike. That we would meet many hardships and trials.
One of his last messages was to you, for when I told him about your unceasing efforts on my behalf and of the fire of your enthusiasm and courage, he sent his affectionate greetings to Mr. Babcock. To say to him he had done well—very well indeed—and that Abdul-Baha was pleased with him. After I gave him greetings from the Seattle Assembly, he said: “I will see you again in the Kingdom of Heaven.” When I asked him to be healed physically and spiritually to serve in the Cause of God, he smiled and said, the while we sat at his feet: “God willing, you will be healed—you must keep your thoughts and heart pure.” When he dismissed us he said he would see us again to say “good-bye.” What he had said of you touched me as nothing else did and I wept and wept, for it was the Lord’s “Well done, thou good and faithful servant.” I thought I should be completely satisfied if he ever said that of me. It was to me the epitome of approval. Rejoice! Rejoice! that in this Glorious Day it has been said of you. May your goodness increase!
We went out with: “I am sending you forth as Jacob sent Joseph of old”—and I could say nothing but, “Ya Baha-ul-ABHA! Ya Baha-ul-ABHA!” he echoing it back and repeating while he held us fast at either hand going forward toward the doorway. And so we went forth.
In Vienna we awaited our trunks and Mirza Raffie who had been instructed to
(CONTINUED ON PAGE TWELVE)
[Page 3]
Vol. II Chicago (February 7, 1912) Mulk No. 18
AN ADDRESS ON TRUTH.
Delivered by Abdul-Baha on November 24, 1911, at the home of Mademoiselle Gastea, Paris, France.
All the divine prophets are the Manifestations of Truth, His Highness Moses declared the Truth. His Highness The Christ spread the Truth. His Highness Mohammad established the Truth. All the elect of God proclaimed the Truth. His Highness BAHA'O'LLAH unfurled the ensign of Truth. All the sanctified souls who have stepped into the arena of existence have been the lamps of Truth.
Truth is the oneness of the kingdom of humanity. Truth is love among the children of men. Truth is the proclamation of Justice. Truth is divine guidance. Truth is the virtues and perfections of the human world. Truth is equality between the people of all countries. Truth is the illumination of the realm of man.
All the prophets of God have been the heralds of Truth. All have been united and agreed on this principle. Every prophet predicted the coming of a successor and every successor acknowledged the Truth of the predecessor. Moses prophesied the coming of Christ. Christ acknowledged Moses. His Highness Christ foretold the appearance of Mohammed, and Mohammed accepted The Christ and Moses. When all these divine prophets were united with each other, why should we disagree? We are the followers of those holy souls. In the same manner that the prophets loved each other, we should follow their example, for we are all the servants of God and the Bounties of the Almighty are encircling every one.
God is in peace with all His children, why should we be engaged in war? God is kind to every one, why should we oppress each other? The foundation of divine religion is Love, Affinity and Concord. Praise God, that this cycle is the period of illumination! Minds have made great progress; intelligences have been unfolded; the means of unity and agreement are being brought about and communication between the races of men is rapidly being established. Now is the time that all of us may embrace the law of peace and treat each other with honesty and straightforwardness. Let the religious prejudices be wiped away. Let the law of racial supremacy be discountenanced. Let political expediencies be done away with. Let the love of country be superceded by the love of the world. Let us all deal with each other with infinite kindness. We are all the servants at the one Divine Threshold. We are all receiving the rays of truth from the same Sun of Reality. We must all believe in all the prophets. We must all acknowledge the divine authority of all the heavenly
books. We must wash our hearts free of all human prejudices. We must serve God. We must propagate the oneness of the realm of humanity. We must be the cause of the appearance of the perfections in the world of man. We must not be like the beasts of prey. We must not allow carnage and bloodshed. We must regard the blood of men as sacred. We must not shed the holy blood of man for the paltry earth. We must all agree upon one fundamental principle. That principle is the oneness of the kingdom of humanity.
Consider ye! What things are transpiring now in Tripoli! How many fathers have become without sons! How many little children have become fatherless! How many kind and affectionate mothers are weeping for the death of their sons! How many women are lamenting and mourning over the cruel death of their beloved husbands! This sacred blood of humanity is shed for a piece of land! The beasts of prey never fight for this aim. Everyone is contented in his own place. The wolf is satisfied after receiving his share of life. The leopard will creep into his own lair after partaking of his food. The lion will crouch in his own jungle. No one intelligently or on purpose will ever entertain the desire to oppress another.
Alas! Alas! Although pitiless man brings under his dominion all the nests of humanity, yet he aspires for more. On the other hand, we easily realize that God has given to man divine intelligence, but he has become worse than the beasts of prey. The beasts of prey do not tear in pieces the members of their own species. No matter how ferocious a wolf may be, he cannot kill more than ten sheep in one night, but man is becoming the means of destroying hundreds of thousands of his fellow beings in one day. Now, be just! How can this agree with reason? If a man kills his brother he is called a murderer; if he crimsons the battlefield with the blood of hundreds of thousands of innocent men, he is hailed as a great conqueror! If a man steals ten dollars from another he is considered to be a guilty thief, but if he has pillaged a large country he will be known in history as a patriot. If he destroys with fire one house he is accused of arson, but if he bombards a city with the fire of cannon he is called a victorious being. All these events connote the evils of human ignorance, the blood-thirstiness of the nature of man and the lack of faith. For if man believes in divine Justice he will not consent to the suffering of any soul and he will not allow the shedding of one drop of blood; nay, rather he will exert himself day and night to make one soul happy.
Now, praise be to God, the signs of intelligence are becoming manifest among the people in some parts of the world. This is the dawning of the day-spring of the Most Great Peace. This is our hope: to spread the oneness of the realm of man, to destroy the foundation of hatred and animosity from among the people, to make manifest the Greatest Peace, so that the nations of the world may affiliate with each other and all the governments may strengthen between themselves the bonds of love and unity, the International Court of Arbitration may be established and all the world-wide problems and difficulties which arise between the nations may be adjudicated in that Universal Court.
[Page 5]
The solving of these international problems depend upon the increase of the number of the lovers of Peace, and those who are devoted to the greater friendship of nations may add their power to the public opinion which revolves around the Peace of the World. Then, through the powerful demonstration of the people of peace and reconciliation, all the nations will be forced to accept the doctrine of Peace.
Love is illumination. Love is the cause of life. Hatred is conducive to death. Undoubtedly wise men prefer life to death, unity to discord, and will endeavor with heart and soul that these impenetrable dark clouds may vanish and the Sun of Reality may shine forth; this world may become another world; this mound of earth may be changed into a delectable paradise, the East and the West may embrace each other, the North and the South may clasp hands of true fellowship, so that the true, divine Love may become unveiled in the world of man. For to love man is to love God, and to be kind to the people is to serve God. Pray and exert yourselves with heart and soul so that you may become the means of creating love among the children of men. We hope that through your efforts religious, racial and political prejudices may pass away, and the tired world may receive peace and tranquillity.
You who have children know of a fact how beloved they are to you. Those who are bereaved of the meeting of their children because they are killed in fighting, are like unto you. Consider, what will be the mental agitation of a mother and a father when they look upon the body of their son steeped in blood! Will they have any more desire to live? Will they have any composure, any comfort? Those who are now at war in Tripoli are passing through agonies and their fathers and mothers are in a desperate mood.
God has created us to be loving and compassionate toward each other, and not draw the sword before each others' faces. We must adorn the gathering of love and peace, and not drill soldiers for the ranks of the army. We must organize courts of justice. God has given to us eyes so that we may look upon each other with the eyes of the Love of God. He has granted us hearts so that we may become attached to each other and not. show enmity and rancour. Consider how God has been good to man! He has given him understanding, intelligence and sentiment so that he may exert these divine faculties in the path of love and not in the way of harm. We must supplicate God that He may confirm and assist us to become the embodiment of the perfections of man; not to extinguish the torch lighted by the Hand of Majesty; not to stop the downpouring of the Rain Mercy; not to cut His green and verdant trees; not to prevent the descent of heavenly blessings, but to become confirmed in such wise as to adorn the realm of humanity, to illumine the East and the West, to create means of the interdependence of man, to destroy the basis of war and to become the cause of the affiliation of the hearts.
This is our hope! This is our utmost aspiration! We beg of God to assist us therein. His Highness BAHA'O'LLAH dawned from the horizon of
Persia and spread to all parts of the world the rays of the Most Great Guidance. He invited all to the Greatest Peace and gave advice to all, especially to Napoleon the Third, who was at that time Emperor of France. For fifty years He suffered everything in life so that by degrees the hearts became attracted to the Most Great Peace. Now, praise be to God, this light is continually spreading its benefits and ere long the Banner of the Most Great Peace shall become unfurled. We will exert ourselves day and night so that the world of man may become harmonized and the Sun of Truth and the Rays of Reality may enlighten the East and the West.
A GLIMPSE OF ABDUL-BAHA IN PARIS.
BY ALICE R. BEEDE.
After a morning talk given by Abdul-Baha at his apartment No. 4 Ave. de Camoens on October 15, 1911, all those present were invited that Sunday afternoon to meet him at four at 22 rue Seeden Rollin pre Saint Gernais (Seine) outside the walls of Paris, where a real Bahai settlement work is carried on by Mons. V. Ponsonaille and his good wife. They are poor people. He is employed as a collector for one of the large department stores in Paris. Having received the Message, he felt his work for the Cause of God was among the very poor children, waifs and those who had no parents; so with his wife, some years ago settled his home here and by going without their noon day meal (which to the French means much) they could give it to these little ones. They started in an old car where they met together to read the Tablets and hear the Word of BAHA'O'LLAH. It was not long before many came and it grew so that the clergy of many sects desired to have it consolidated under them. Mons. Ponsonaille did not consider this the way to serve best and he declined all these offers. At last, they grew so very jealous that they, with the help of the priests, took the car from him. The Bahai friends in Paris offered to build a place for his work and Mons. Ponsonaille told them if they would furnish him the boards and nails that he would build it himself, which he did, and it was here that we went, and after three months spent going around Paris every day, I assure you I had never seen such a dirty, miserable quarter.
After leaving the train on the main street, we walked down to the end of a narrow lane or street without sidewalks, on which doors opened to places where soldiers and women were drinking and screaming, while from the small windows bedclothes were hanging out, and women and children could be seen. It was with joy we at last saw a familiar face and Mous. De Scott, the artist, pointed to the small gate through which we passed and by the discarded car into a small board cabin about 20x25 feet. At one end was a raised platform and desk of rough boards. I can only say as my eyes fell first upon The Greatest Name hanging in a frame from this desk and I saw the crowd of
miserably poor, dear little ones gathered there, and as my ears caught the music of their voices (for they were singing), tears filled my eyes and a great lump choked me. Then I looked and saw we were but a half dozen who had come as guests, and all, like myself, were deeply affected. It was Madam Ponsonaille, a woman with a strong, kind and most intelligent face, who evidently had taught the children to sing and who with her whole heart was leading and keeping time for them, for they had no instrument. After the song Mons. Ponsonaille read a Tablet sent by the Master, for he called Abdul-Baha “The Master,” and it is quite evident that they all know him as the Master. Mons. Ponsonaille, who has a delicate, most refined face—that of a gentleman in its fullest sense—talked for a time; they sang again, and then all their little heads were turned towards the entrance and it was evident that their hearts were full of expectancy and they longed to see the One who had promised to come to visit them. The oldest of these children were not over fifteen—from that down to babies in the arms—all ages and kinds, clothed cleanly in clothes that had no fit, or were misfits rather.
At last there was a silence. Then all arose to their feet as Abdul-Baha quickly entered and walked up the narrow center passage to the front and stood. Mons. Dreyfus-Barney and Tammadon-ul-Molk took their places on the side. Mons. Dreyfus-Barney acted as interpreter. Abdul-Baha said: “I am very glad to be here with you. I am very glad to see you all here. I love you very much. I have been in many beautiful houses, but this is more beautiful to me than any of the others, for the spirit of the love of BAHA'O'LLAH is here. You are all receiving the teachings of God and learning how to act and live and some day you will be great and wise for having learned the truth. I have seen many beautiful rich children, but to me you are more beautiful, and I love you all (as Christ loved little children) here. Monsieur and Madam Ponsonaille are your spiritual teachers. They give you food and understanding eternal of God, while your parents are giving you your material food and care for your bodies. You must love these good friends.” Turning to Monsieur and Madam Ponsonaille, he said; “This is a great work you are doing for the love of God in this great day, through the power of BAHA'O'LLAH. Your station is great. Your names will go down through all the ages. Kings and Queens have never been talked of and remembered as you will be. You are workers in the Kingdom of ABHA and I am very happy and love you very much.” Then with his head upturned and the palms of his hands upturned together, as if to receive in them the pouring down of the Holy Spirit, he chanted a prayer and blessing, and coming down from the small elevation, on which he was standing, to where the children were, all crowded close around him, and laying his hands caressingly upon some of their heads and taking the hands of others with a loving smile to all, with difficulty he passed down the aisle to the door. Near me were some rough boys whom
(CONTINUED ON PAGE TWELVE)
[Page 8]
STAR OF THE WEST
[Continuing the BAHAI NEWS]
PUBLISHED NINETEEN TIMES A YEAR
By the BAHAI NEWS SERVICE, 515 South Dearborn Street., Chicago, Ill., U.S.A. Entered as second-class matter April 9, 1911, at the post office at Chicago, Illinois, under the Act of March 3, 1879.
Albert R. Windust—EDITORS—Gertrude Buikema Persian Editor.—Mirza Ahmad Sohrab, 509 McLachlen Bldg., Washington, D. C., U.S.A. Associate Editor.—Dr. Zia M. Bagdadi, Chicago.
TERMS: $1.00 per year; 10 cents per copy.
Note—Until further notice, distribution in the Orient is through Agents. Make Money Orders payable to BAHAI NEWS SERVICE, P. O. Box 283, Chicago, Ill., U.S.A.
Address all communications to BAHAI NEWS SERVICE, P. O. Box 283, Chicago, Ill., U.S.A.
TABLET FROM ABDUL-BAHA.
O thou Star of the West! HE IS GOD!
Be thou happy! Be thou happy! Shouldst thou continue to remain firm and eternal, ere long, thou shalt become the Star of the East and shalt spread in every country and clime. Thou art the first paper of the Bahais which is organized in the country of America. Although for the present thy subscribers are limited, thy form is small and thy voice weak, yet shouldst thou stand unshakable, become the object of the attention of the friends and the center of the generosity of the leaders of the faith who are firm in the Covenant, in the future thy subscribers will become hosts after hosts like unto waves of the sea; thy volume will increase, thy arena will become vast and spacious and thy voice and fame will be raised and become world-wide—and at last thou shalt become the first paper of the world of humanity. Yet all these depend upon firmness, firmness, firmness!
(Signed) ABDUL-BAHA ABBAS.
| MONTH | NAME | FIRST DAYS |
| 1st | Baha' (Splendor) | Mar. 21 |
| 2nd | Jalal (Glory) | Apr. 9 |
| 3rd | Jamal (Beauty) | Apr. 28 |
| 4th | Azamat (Grandeur) | May 17 |
| 5th | Nur (Light) | June 5 |
| 6th | Rahmat (Mercy) | June 24 |
| 7th | Kalamat (Words) | July 13 |
| 8th | Asma (Names) | Aug. 1 |
| 9th | Kamal (Perfection) | Aug. 20 |
| 10th | Eizzat (Might) | Sept. 8 |
| 11th | Masheyat (Will) | Sept. 27 |
| 12th | Elm (Knowledge) | Oct. 16 |
| 13th | Kudrat (Power) | Nov. 4 |
| 14th | Kowl (Speech) | Nov. 23 |
| 15th | Massa'ulk (Questions) | Dec. 12 |
| 16th | Sharaf (Honor) | Dec. 31 |
| 17th | Sultan (Sovereignty) | Jan. 19 |
| 18th | Mulk (Dominion) | Feb. 7 |
| Four Intercalary days. | ||
| 19th | Ola (Loftiness) | Mar. 2 |
| (Month of fasting.) | ||
| Vol. II | Chicago, (February 7, 1912) Mulk | No. 18 |
TO THE BAHAI ASSEMBLIES OF NORTH AMERICA, AND ALL FRIENDS IN THE CAUSE OF GOD,
GREETING:—
Bahai Temple Unity, by its Executive Board, announces and herewith calls the Fourth Annual Meeting of the Unity, to be held at the City of Chicago, Illinois, during the last six days of the Rizwan Feast—April 27th to May 2nd, inclusive, proximo, for conference and action upon the appointed reports, business and election of officers of the Unity.
We are assured that, God willing, this meeting will be blessed and inspired with the personal presence of the beloved Abdul-Baha Abbas, and that this will be the long-anticipated and memorable occasion of the consecration by this loving and faithful Center of the Covenant of the site of the first Mashrak-el-Azkar in the West.
This joyful consummation has been and will be made possible by the glad offerings of many men and women from all people and religions, civilizations and lands of the earth, who have been attracted to and unified in this object by the inspiring Word and the unceasing service and the unbounded love of Abdul-Baha.
All friends in this Cause of God, who earnestly and sincerely seek, and will co-operate to promote a spiritual unity, concord and peace on earth, and to draw all men to the worship, in Spirit and in Truth, of the One God and Father of us all, are invited, without limitation or distinction, to unite with us in this universal object and occasion.
The established Bahai Assemblies in each city or local municipality of North America are, under our organization, entitled to, and are hereby notified to elect one representative and alternate, and the Bahai Assemblies in the Cities of New York (Borough of Manhattan), Chicago and Washington, will elect two representatives and alternates each, to serve for the term of one year. These representatives will constitute the delegates and representatives who will exercise the power of the Unity at this Annual Meeting, and will there elect its Officers and Executive Board of nine members, and constitute the working body of the Unity for the ensuing year.
In conjunction with this Unity of Representatives, the conference and co-operation of all friends everywhere, in the objects here stated, and service to the One and universal Cause of God, are welcome.
The several Bahai Assemblies are urged to hold their election of representatives early and to report their election promptly, and also to advise, after canvass of their several localities, the number of friends who may be expected to attend this memorable meeting, that adequate preparation may be made for assembly and lodging accommodations. Address Bernard M. Jacobsen, Secretary, 5338 Kenmore Avenue, Chicago, Ill.
Communications should be received on or before April 12, 1912.
Announcements will be sent to the several Assemblies and will appear in the columns of THE STAR OF THE WEST, advising representatives and visiting friends of the details of place, time and program of the several sessions of the meeting.
Executive Board Bahai Temple Unity,
Bernard M. Jacobsen, Secretary. Albert H. H all, President.
ANNOUNCEMENT:
The main plot of land, 610x700 feet, upon which the Temple of the Mashrak-el-Azkar group is to stand, cost $34,500, and interest at 6 per cent. The splendid efforts the friends have put forth have caused this interest to be paid to date, and $24,500 to be paid upon the principal. There now remains the mortgage of $10,000. If this could be paid before the expected arrival of Abdul-Baha at the next convention to be held in Chicago, April 27th-May 2nd (inclusive), we would better show that we have really anticipated his arrival, and perhaps he himself might lay the corner stone.
We believe there are several thousand Bahais in the United States. If two thousand were to send five dollars each by April 1st, this mortgage could be wholly wiped out and the way prepared for actual building operations. It
[Page 10]
may be that some of the friends could send more, for even five dollars might cause hardship to some—but if every soul would send some offering—in proportion as God has prospered him (the widow's mite was the richest offering in the Temple), we believe this mortgage could be cancelled and His arrival would not find us asleep and our lamps without oil.
Executive Board.
VISIT OF REV. R. J. CAMPBELL TO AMERICA.
A cablegram from Abdul-Baha, requesting the Bahais of America to show every courtesy to the Rev. R. J. Campbell, of The City Temple, London, while touring America, was responded to most heartily by the friends from the Atlantic to the Pacific, who made every effort to hear and greet him.
We pray that Mr. Campbell may go on preaching the gospel of the Christ Spirit, so well illustrated in his sermon delivered in the First Congregational Church at Pasadena, California—the western terminus of his trip. We are indebted to Mrs. Henrietta C. Wagner, of that city, for the extracts presented herewith. It was delivered Sunday morning, January 7th. He took for his text Deuteronomy 32:11, 12: “As an eagle stirreth up her nest, fluttereth over her young, spreadeth abroad her wings, taketh them, beareth them on her wings: So the Lord did lead him, and there was no strange god with him.”
“You remember, of course, that an eagle's nest is usually built on some ledge of rock high up among wild mountain crags, inaccessible—or all but inaccessible—either from above or below, except by the strong wing of these denizens of the upper air.
'The growing youngster cannot get away, nor does it want to get away. He is quite content to sit where he is and be fed. He has no ambition to soar upwards toward the sun or swoop down from its dizzy eminence into the dark valleys that lie so far beneath his feet.
“So what does the mother do? She knows her offspring ought not to stay there forever. It would be no kindness to let him do so.
“The first thing she does, therefore, is to tear up the nest. This alone is an uncomfortable proceeding, for the youngster who has hitherto occupied it.
“That is the first illusion in the elaborate metaphor which constitutes my text— ‘As as eagle stirreth up her nest.’ You see now why she stirs it up—breaks it up, in fact. It is because its further tenancy would be a hindrance, an ignoble limitation, to the expanding life she has reared in it.
“What comes next? She does her best to show her young one what wings are for. She flies around him, hovers above him, circles 'round and 'round, before his eyes, in order to tempt him if possible to essay his own powers and quit the needless security of that little hole in the cliff that has hitherto constituted his world.
“But he will not move; he is frightened. He feels utterly wretched without that dirty old nest that he calls home—so he just holds on tight and sticks where he is.
“That is what is indicated in the text in the words, 'she fluttereth over her young.' But she soon gets tired of this. She finds it is of no use, for the fledgling will not stir.
“So she deliberately drops down beside him and pushes him off his support. Away he goes tumbling headlong into the awful void, shrieking and yelling and flapping the little wings he has never tried to use before.
“Nor are they much use to him now. He would be smashed to pieces for certain, but the mother has calculated quite well what to do.
[Page 11]
“She spreads her wings at the moment of his fall, swoops down underneath him, catches him on her opened pinions and bears him up again to the spot he has left—or some other—and gives him time to recover his nerve before the next descent.
“‘She spreadeth abroad her wings, taketh them, beareth them on her wings.’ Before long the young eaglet, growing bolder and stronger every day, knows enough to trust to his own and he does it.
“Henceforth the whole glorious world is open to him—not merely a square yard of rock—and he is equally at home in every part of it.
“The unknown Old Testament poet, who gave us this fine piece of description which we have been considering, was evidently well acquainted with the habits of the feathered creation, and had often watched this thrilling performance going on among those birds of prey which we not unfitly term the ‘monarchs of the air.’”
He applied this, first, to the Children of Israel, who were indeed a chosen people, but not chosen in the sense that they came to regard themselves. They believed themselves to be the recipients of God's bounty and mercy to the exclusion of all other peoples. They were His people and all others were outside. As a matter of fact they were chosen to be the nest of the coming Christ and His heralds to all nations. What a glorious panorama unfolds itself before our eyes as we contemplate what they might have been if they had accepted His Message and given it to the world! Again, Israel insisted that Jerusalem was the Holy City and on Mount Zion alone, and in no other place, was God to be worshiped. The words of Jesus on this point were spoken to the woman of Samaria (St. John 4:21-24): “the hour cometh when ye shall neither in this mountain, nor yet at Jerusalem, worship the Father. * * * But the hour cometh, and now is, when the true worshipers shall worship the Father in spirit and in truth.”
So God tore up the nest and scattered the young, but the time has come when He “taketh them, beareth them on His wings.”
He then applied the text to the individual, in the following words:
“And to what a felicitous use he puts it! He compares the whole process to God's care of His children; particularly, of course, the children of Israel. Israel had had no easy time.
“You are like young eaglets fluttering their wings without dreaming of the heights and depths to which these wings will presently carry them. There is something greater in every Christ-like deed than its immediate object is worth. You instinctively acknowledge this and affirm it when you pay your tribute of honor and reverence to the strong man who stands aside when some ship is going down in order that some invalid woman may take his place in the lifeboat. From the merely utilitarian point of view it would be better to save the man, for he could be of more use in the world than the apparently helpless individual for whom he sacrifices his life. But somehow that is not how you measure the deed. You feel there is something deeper in it, something grander than the immediate occasion thereof.
"But our danger is that we lose sight of this. We trust material things as ends in themselves; we become conformed to this world; we battle hard for our ledge and our nest; full of dread lest the support should be taken from us.
“And then what does God do? He shatters your little bit of false security and flings you out upon the void.
“Before He does that, He flutters over you—that is, He presents your own spiritual possibilities to you in various forms.
“In the end He compels you to abandon your poor, narrow outlook and trust yourself to the ampler range of divine opportunity.
“Again and again you seem to be falling straight to destruction, your spiritual reserves are not strong enough to save you, your wings of faith are not strong enough to bear you up!
“But just when everything seems lost you find the broad pinions of God outspread beneath you and you are being borne heavenward again.
“You have even been the subject of some of God's mighty deliverances without realizing it.
“You have seen destruction rushing upon you, but—you know not how—it never reached you. It never hurt you. The very thing you have dreaded in sorrow has somehow turned out to be harmless.
“The wings of God have intervened and saved you from its menace. Will you not look at life with wiser eyes and see what it is that has so often come between you and impending evil?
“See who it is that has been teaching you the franchise of the soul. Rise, child of the highest, rise and soar! Eternity is before you.”
A GLIMPSE OF ABDUL-BAHA IN PARIS.
(CONTINUED FROM PAGE SEVEN)
I was often obliged to quiet before Abdul-Baha entered the hall. But after he came they never moved nor spoke and when he passed out they fell over each other in their great desire to have him take their hands.
Outside the door stood Mons. Ponsonaille, and Abdul-Baha, putting his hand inside his gown, took out many gold pieces and gave to him as he bade him good-bye. He walked down the street toward the carriage so quickly that our little party was at least twenty feet behind. Oh! what a sight. In every doorway and window were people—and such people! A very poor man held the carriage door open as Abdul-Baha entered with his little party, Mons. and Madam Dreyfus-Barney and Tammadon-ul-Molk. The crowd were fighting and calling names but a gendarme and Mons. De Scott protected us as we passed on safely.
So ended a never-to-be-forgotten day, having seen Abdul-Baha among the children of the poor of the streets of Paris and I thought again of the light I saw twice on Fridays in Acca and wondered if they were missing him and longing for his return and loving help. The thought comes to me now of what the world's poverty will be after his departure and to us who have been fed from his hand on the Bread of Life.
MISS LILLIAN KAPPES ARRIVES IN PERSIA.
(CONTINUED FROM PAGE TWO)
meet and travel forward with us into Persia. After a few days there, we were delighted to meet Dr. Arastou Hakim, the brother of Lotfullah who started toward America with Ghodsia and who is now in London, Chua Ahmadoff and Hussein Ahmadoff, both of Tiflis, whom we had met in Thonon and who wished to join us. Chua Ahmadoff knew Russian as well as Persian and Turkish, so our travel was much facilitated and his kindness unremitting until our arrival in Baku. There we were entertained in the Bahai Hospice and met, during our two days' stay, hundreds of dear brothers coming and going all day.
Again in Resht and Khazvin, we were met and entertained and on our arrival here the excitement was great indeed. After the first week of almost incessant calling or meeting of friends at special gatherings, I began my work in the main boys'
school and took charge of the girls' school. By now the girls' school enrollment has reached about 150, and I am there from morning until about 4 P. M., excepting an hour or more just before noon that I give the highest class in the boys' school. The boys have had several years of English, so my work there is easier, but the girls' school was only started last spring and of the three classes of girls I teach only the highest has had instruction in English. But all are eager to learn—only we need more teachers from America. The native teachers here are lovely women but have never been educated themselves, except the directress who learned or studied fifteen years ago in the mission school here. So the work is seriously handicapped and my hands are full, indeed. But during the three months, or, rather, ten weeks, I have been here, we are slowly evolving into some show of system. Infinite patience is necessary. We have had endless beautiful gatherings among the believers. I keep saying how happy I am to be a woman, for I can meet freely both the men and women. So far have been in about fifty different homes, both Bahai and Mohammedan, and not only are Fridays and Sundays thus taken up, but sometimes every afternoon after school.
You cannot imagine how beloved Dr. Moody and Dr. Clock are. Dr. Clock had not been very well, but is now regaining her old strength. Miss Stewart has not yet arrived at a point, or, rather, conditions are not yet ready for work exclusively among the Bahais, but she has had two long cases of illness, one English and the other American, to nurse. Just now she herself is nearly recovered from a light attack of typhoid.
We are all rejoicing at the near prospect of Abdul-Baha's visit to America and hope he will also come to Persia. We are not at all worried about the crisis here and feel that all will be well with Persia, for He has said it. Please inform all the dear friends of these contents and give to all our hearty, loving Bahai greetings.
Always yours in His service,
LILLIAN KAPPES.
OUR PERSIAN SECTION:
(1) Editor's explanation and apology for delay in issuing Persian sections of STAR OF THE WEST, and details of his trip to France; (2) photograph of Abdul-Baha; (3) recent Tablet to the American Bahais; (4) approaching visit of Abdul-Baha to America and his acceptance of invitations to speak in churches and other organizations; (5) photograph of Kenosha, Wis., Board of Consultation; (6) the Universal Races Congress and Abdul-Baha's Tablet to it; (7) effect of his visit to Europe and announcement of publication of his addresses in book form; (8) Abdul-Baha's address before L'Alliance Spirituallste in Paris; (9) address on “The Spiritual and Material Worlds”; (10) discourse on the future unity of Persia and England; (11) Tablet pertaining to the spread of the Cause in England; (12) photograph of the Baltimore Bahais; (13) discourse on the subject of the Aryan Race, and that the English and Persian peoples are from the same origin; (14) Abdul-Baha's farewell address to England and the nine principles of the Bahai Dispensation; (15) discourse on the future promotion of the Cause in France; (16) address on the subject of the “Return of the Manifestations of God” being like unto the return of the seasons of the year and the dawn of the sun from different points on the horizon; (17) address on "Words and Deeds.”
Miss Beatrice E. Lane, who translated the Bahai Message into Japanese, and among whom it has been well received, was married to Mr. Daisetz T. Suzuki, of Tokio, on December 12, 1911. The marriage took place at the United States Consulate, Yokohama, Japan. She is the daughter of Mrs. Emma E. Hahn, of New York City and Stamford, Conn.
نجم باختر 1329
جلد دوم . شماره 16 - 14
فهرست مندر جات
1 . روز تعطیل جریده و سفر مدیر به فرانس .
2 .عکس حضرت عبدالبهاء .
3 . لوح بافتخار احبّای امریک .
4 . سفر حضرت عبدالبهاء به امریک و الواح در جواب دعوت نامه ها .
5 . عکس اعضای محفل کنوشه .
6 . کنگرۀ نژاد های عالم و لوح مبارک به افتخار آن .
7 . اثر خطابه های مبارک در اروپا .
8 . خطابه در باب روح .
9 . خطابۀ در باب عالم جسمانی و روحانی .
10 . خطابه در باب اتّحاد حقیقی مابین ایران و انگلیس .
11 . لوح مبارک در انتشار امرالله در انگلستان .
12 . عکس احبّای بالتیمور .
13 . خطابه در باب نژاد آریان و اینکه ایران و انگلیس از اصل واحدند .
14 . خطابه ارواح در باب 9 اصول امر بهائی .
15 . خطابه در باب مستقبل امرالله در مملکت فرانسه .
16 . خطابه در رجعت مظاهر امرالله و مثال طلوع و غروب شمس و فصول اربعه
17 . خطابه در مسئله قول و فعل
Persian Editorial Office: Najme Bakhtar,
509 McLachlen Bldg., Washington, D. C., U. S. A.
اداره انتشار نجم باختر فارسی . شماره 509 ساختمان مک لافلین واشنگتن دی سی . ایالات متّحده امریکا
نجم باختر 1329
جلد دوّم . شماره 14 و 15 و 16 قیمت اشتراک . سالی دوازده قران
ماه دسمبر 1911 ماه شرف سنه 68
این جریده بر حسب تاریخ بهائی هر نوزده روز چاپ و توزیع میگردد و در نهایت آزادی در مسائل یگانگی بشر و وحدت ادیان و ترقیّات عصر و انتشار علوم و فنون و تربیت اطفال و پیشرفت امر حضرت بهاء الله در اطراف جهان و توضیح حقائق این دین عمومی خواهد نوشت و مقالات مفید که موافق سبک اداره است قبول و نشر خواهد گردید .
صفحه 1 - 1
عذر مدیر
قریب سه ماه است که بواسطۀ سفر مدیر به پاریس و بعد از رجعت به اطراف امریکا و مشکلات حرکت از محلیّ به محلّ دیگر چاپ و نشر این جریده به تعطیل افتاد و از جهتی سبب ناامیدی و انتظار یاران و از جهت دیگر مورث خجالت و شرمساری این اداره گرید که چنانچه باید و شاید .
صفحه 2 - 1
از عهدۀ خدمت بر نیامده است و در انجام تکالیف معیّنه فقدانی و مکثی حاصل گردیده است ولی در نمرۀ اخیره اعلان گردید که مدیر پس از وصول تلگراف حضرت عبدالبهاء در شرف حرکت به پاریس و شرفیابی حضور مبارک است لهذا در یازدهم ماه نوامبر از بندرگاه نیویورک عازم شده در 24 وارد بندر تادر فرانسه گردید
صفحه 1 - 2
در این موقع شمّۀ از تجربیّات خود برای مشترکین و قارئین محترم بیان خواهد نمود که شاید بوی گلهای رنگارنگ ملکوت ابهی بمشام دورافتادگان برسد و نسیم روحبخش جزیرۀ خضراء دلهای غمزده و پژمرده را جوانی از سر بخشد دو روز قبل از حرکت از واشنگتن یاران این شهر بدون خبر و اطلاع مدیر محض آنکه محبّت و قدردانی خود را نسبت باو اظهار دارند ضیافتی بسیار روحانی و با جلال فراهم آورند تا در آن جمع با او خدا حافظی نموده اظهارات شفقت و رأفت نسبت باو بیان نمایند شب بود و تالار بزرگی بگل و لدله و حبابهای برق و علم های ایران و امریک مزیّن شده بود . جمعیّت زیادی از زن و مرد با وجوه روشن و قلبهای منوّر حاضر بودند . یکی از یاران بدون اظهار مطلبی مشارالیه را گرفته و بدون هیچ آگاهی و انتظاری او را در این جمع داخل مینماید . به محض ورود و پی بردن به مطلب و نگاه نمودن در وجوه آن همه احباب اعضاء بدن لرزان و بی اختیار اشک از دو دیده جریان گردید فی الحقیقه زحمت زیاد کشیده و او را در بحر امتنان و تشکرّ غرق نمودند و از هر جهت احساسات دوستی و یگانگی خود را به بیانات خالصانه اظهار کردند این ضیافت غیر مترقبه چنان مؤثرّ واقع شد که لسان از شرح آن قاصر و فی الحقیقه معنی در پس پردۀ این ضیافت مکنون زیرا محبّتی که این امر در میان ایران و امریک ایجاد نموده این یکی از آثار نیکوی دلنشین او است باری چون بحضور مبارک رسید شرحی از این ضیافت بیان نمود و لوح روحانی زیر بخط مبارک در این باب نازل گردید :
« واشنگتن احبّای الهی و اماء رحمن علیهم و علیهنّ البهاء الابهی : هوالله : ای احبّای الهی از قرار مسموع در وقت وداع آقا میرزا احمد سهراب محفل عظیمی آراستند و نهایت رعایت را مجری داشتید چون تشکیل آن محفل دلیل جلیل بر انجذاب قلوب یاران داشت سبب روح و ریحان گردید از الطاف جمال مبارک اجر جزیل مقرّر است . ع ع »
صفحه 2 - 2
قبل از آنکه وارد کشتی گردد چنان شنیده شد که حضرت عبدالبهاء بزودی در فکر سفر به مصر هستند لهذا جمیع ایّام و لیالی همان نوع که دریا طوفانی بود دل در اضطراب و طپش بود که مبادا مرکز میثاق قبل از ورود او به مملکت فرانسه وداع فرمایند . باری چون بندرگاه فرانسه از دور پیدا گردید یک سرور عظیمی و فرح بزرگی دست داد و بمحض آنکه از کشتی بیرون آمده فی الفور تلگرافی به مادام داستر نموده و راه آهن را گرفته عازم پاریس شد در ایستگاه سنت لوزار امّة الله مادام داستر حاضر بود و از آنجا کالسکه گرفته بطرف آپارتمان مخصوص حضرت من اراده الله ارواحنا لعتایاته الفداء روان شدیم . اوّل شخصی که در بیت مبارک ملاقات نمودحضرت آقای آقا میرزا اسدالله علیه بهاء الله بود و بعد از معانقه و احوال پرسی در حینی که در باب وقائع امرالله در امریک صحبت مینمودیم در اطاق باز شد و هیکل مقدّس حضرت مولی الوری با نهایت جلال و روحانیّت و هویدا گردد و لسان عظمت کبری به بیانات رحمت و رأفت معطوف گردید نسیم سحرگاهی به مرور آمده و قلب پژمرده سبز و خرّم گشت آفتاب سماء حقیقت طالع شد و ظلمت و تاریکی نابود گردید باران فضل و عطا ببارید و ساحت دل رشگ جنّت غلبا شد بلبل گلستان ابهی بسرور آمد و صبر و طاقت از دست بربود بحر جود و کرم بجوش و خروش آمد و درّ شاهوار در ساحل وجود بریخت براستی میگوید که آنشب شب سرور و فرح بود و موعد شعف و طرب زیرا چون ماهی لب تشنه پس از نه سال به ماء حیات رسید و چون نفس گرسنه بر سر سفرۀ طعام الهی نشست اگر ضعیف بود قوی گردید اگر فقیر بود از گنج لایغنی بهرۀ وافر برد ما را چنان امید است که از اثر این زیارت تا عمر در جسد است در خدمت یاران بکوشیم و تا حیاتی در بدن باقی است در این سمحۀ بیضاء مشی نمائیم و دست از هر چیز کشیده به تأییدات ملکوت ملکوت سبحان و توفیقات عالم ابهی قانع کردیم و شب و روز بکوشیم
صفحه 1 - 3
و با یاران اطراف عالم دست دهیم بلکه بتدریج این ظلمت جنگ و جدال از میان ملل و ادیان رفع گردد و آوازۀ جانفزای صلح عامّ بگوش ساکنین فردوس اعلی رسد خداوند در این یوم مبارک این دسته بهائیان را محض انجام این خدمت عظیم انتخاب نموده و آنها را به صعود به این مقام علیا دعوت نموده دیگر همّت و سعی و جهد بسته به جانفشانی ماها است و نجاح و فلاح تام منوط به اتّحاد و بیغرضی . در پاریس از طلوع آفتاب تا نصف شب در خانه مبارک بروی مرد و زن و فقیر و غنی و عالم و نادان باز بود هرکس
دقّ الباب کرد صدائی شنید و هر نفسی یک قدم جلو آمد حقّ ده قدم باو نزدیک شد فلاسفۀ فرانسه در حضور مبارکش مشرّف گشتند و اشکالات عقلی و نقلی خود را حلّ نموده حیران و سرگردان خارج شدند . یک روز فرمودند فلانی آمدی و به چشم خود مشاهده نمودی که هرکس مذعن به بزرگی این مرد گردید بعضی میگفتند اهالی فرانسه بی دین هستند خوب است بیایند به بینند چگونه دسته دسته آمده اذعان به امرالله مینمایند حال که این وقائع معجزه آمیز را دیدی بآن خطۀ واسعه مراجعت کن و ناس را به ملکوت ابهی بخوان مانند دریا بجوش و مثل شعلۀ نار روشن باش خفتگان را بیدار نما و غافلان را هوشیار الحمدلله اهالی امریک مؤیّدند و بخدمات امر موفقّ و آن کسانی که بغیر از جانفشانی در طریق دین الله خیالی و غرضی دیگر ندارند آنها در سماء معرفت لدنیّ چون ستاره های روشن الی الابد درخشان خواهند بود .
هر روز از ساعت هشت الی دوازده مردم متصّل می آمدند و آن کسانی که در حضور مبارک داخل نشده بشرف لقا فائز می گشتند و سائرین در دو تالار بزرگ نشسته تا آنکه سلطان بقا از اطاق مخصوص خود بیرون آمده کلّ یکد فعه از جاهای خود برمیخواستند تا آنکه اذن نشستن میگرفتند و بعد عبارات روحانی مانند لؤلؤ ملکوت از فم مبارک برای حضّار جاری میگردید و جناب مستر دریفوس به لسان
صفحه 2 - 3
فصیح فرانسوی ترجمه مینمود . حضرت مولی الوری از ترقیّ و پیشرفت نجم باختر سئوالاتی فرمودند و مدیر جریده شرحی بیان کرد بسیار تشویق و تحریص نمودند و بر ثبات و استقامت کبری دلالت کردند تا اینکه بسبب این دو صفت بتدریج دائره آن توسعه یابد و در نشر تعالیم حضرت رحمن بکوشد و در ایقاظ نفوس سعی بلیغ نماید و قصر یگانگی بشر و صلح عموم را بر اساس متین بگذارد آنوقت ایّامی بود که تزلزل سیاسی و جنگهای خوفناک مابین عثمانی و ایتالیا در تشدّد بود و هر روز جرائد فرانسه این اخبارات را مفصّلا درج مینمودند حضرت عبدالبهاء از این کشتارها بسیار محزون می شدند و در خطابه های خود دلسوزی بحال عثمانی میفرمودند و این سبب تعجّب سامعین بود زیرا میگفتند مگر همین دولت نبود که چهل سال این وجود مطهرّ را در حبس نگاه داشت ولی اگر درست تعمقّ نمائیم مقصود طرفداری عدالت و نصفت حقیقی بود و همچنین در همان ایّام اوضاع پلتیک ایران رو به اغتشاش جدیدی بود و دولت روس در عزل مستر شوستر امریکی التیماتوم فرستاد جرائد فرهنگ هیاهو و غوغائی در سر داشتند و چون هر روز صبح این اخبارات مدهش در حضور ترجمه میشد حزن غریبی روی میداد بقسمی که جمیع ایرانیان که در حضور بودند غمگین می شدند بارها لسان عظمت میفرمود که به تکرار نوشتیم که دولت و ملتّ باید مانند شهد و شکر بهم آمیخته گردند اغراضات شخصی را کنار گذارند متحدّ و متفّق شوند در ترقیّ احوالات ملیّ بکوشند نه شخصی تزویر و دوروئی را کنار گذارند ولی هیهات که هر نفسی خودپرست بود و پرغرض و بواسطۀ این صفات رذیله امروز کار بدینجا کشیده است اگر ملل عالم خونخوارند شما ها صلحجو باشید اگر آنها زهرند شمه ها مرهم گردید اگر آنها زنان و اطفال بی گناه را مانند جلادان بیرحم سر می برند شماها در ترویج تمدّن حقیقی سعی کنید هرچند جهان سیاست تاریک و ظلمانی است شما در نشر انوار ساطعه جهد نمائید فتح و ظفر الهی با شماست نجاح و فلاح ابدی با شماست تأییدات ملکوت خواهد رسید آیات عدل و داد ظاهر خواهد گشت طرق وسعت و اخوّت صاف خواهد شد
صفحه 1 - 4
و در همان ایّام لوح مبارکی در این باب نازل شد که قطعۀ از آن را در این مقام نقل مینمائیم : نامۀ شما وصول یافت و از مضمون واضح گردید که دلخونید حقّ با شماست وقایع ایران طوفان روح است و آتش سوزان ولی امید بعون و عنایت ربّ مجید است و عاقبت حمید است « کلبۀ احزان شود روزی گلستان غم مخمور» و فی الحقیقه اخبارات ایران امروز بغیر از نا امیدی اثر دیگری ندارد خاک پاک کیخسرو کلبۀ احزان گردیده و دعای این دورافتادگان از وطن آنکه بزودی گلستان تمدّن گردد . ایّامی که نویسندۀ این سطور در پاریس بود پاسترواگنر که یکی از نفوس محترمه و از کشیش های مشهو و مصنّفین ماهر است به حضور مبارک مشرّف شده و چنان منجذب گردید که در نهایت خضوع خواهش نمود که دعوت او را قبول فرموده و در کنیسۀ او در حضور اعضای آن خطابۀ ادا فرمایند لهذا رجای پاستر واگنر را قبول و در روز یکشنبه در کنیسۀ او حاضر گشتند قریب دو هزار نفر در آنجا حاضر شده بودندو حضرت من اراده الله خطابۀ بس غرّاء و فصیح اداء نمودند و از استماع آن بیانات روحانیّه قلوب حضّار در سماوات شعف و سرور پرواز نمود و در آخر خطابه مناجات عربی در حقّ آن جمع فرمودند چنان حالتی باین حقیر روی داد که از شدّت فرح بی اختیار گریان گردید و شکر الهی را بجای آورد که بچشم خود طلعات جمال بیمثال را دید و بگوش آیات تقی و هدی را شنید
همچنین در ایّام اقامت در پاریس در حضور چندین انجمن های مشهور جمعیّت روحانیّون و تئوزوفیها و غیره خطابه ها اداء فرمودند و شب های جمعه در منزل مستر و مسس درایفوس یار و اغیار جمع شده به حضور مبارک مشرّف گشته و به کلمات دریّه گوش میدادند . ایرانیان مقیم پاریس از هر فرقه و طبقه دائما بحضور مبارک مشرّف شده درک فیوضات مینمودند و اغلب اوقات چند نفری از آنها سر نهار و شام حاضر بودند . پس از آنکه هفت روز بسیار روحانی در حضور انور گذرانید و قلب را از ملاقات ایرانیان و دوستان شادمان نمود اذن رجعت بامریک عنایت فرمودند
صفحه 2 - 4
قبل از سفر به پاریس این عبد را گمان چنان بود که از آنجا عزیمت بجانب ممالک شرق نموده و از مشاهدۀ جمال نوراء و یاران فیضی خواهم ربود و باین جهت امورات را به نوعی ترتیب داده که اگر چندین ماه هم طول بکشد ضرری وارد نمی شد ولی امر مبارک بر رجعت قرار گرفت امّا امر فرمودند که قبل از رجعت به امریک سفری به آلمان در خدمت جناب آقا میرزا اسدالله و لیدی بلومفیلد و مسس ارل بنماید لهذا در نهایت سرور و فرح این وقت را غنیمت شمرده عازم استوتگارت شدیم در ایستگاه راه آهن جمعی از یاران محض خوش آمدی حاضر بودند و پس از احوال پرسی جناب آقا میرزا اسدالله و این عبد در خانۀ مستر اکستین و لیدی بلومفیلد و مسس ارل در منزل مستر هریگل روان شدیم . مجالسی که در مدّت اقامت سه روزه منعقد گردید از حدّ و وصف خارج و اشتعال و انجذاب بهائیان مافوق شرح و بیان محبّت و الفت ، سرور و انبساط ، روحانیّت و ایمانی که از آنها ظاهر میشد باعث حیرت و عبرت بود گویا هر یک از آن احبّای الهی در سماوات علی و ملکوت ابهی زندگی مینمودند روح و ریحانشان مسری بود انسان محزون از مشاهدۀ جمال آنها مسرور میگردید چه وله و چه هلهلۀ در سر داشتند ما را شیفتۀ صفات ملکوتی خود نمودند و عاشق اخلاق آسمانی خود کردند سفر آلمان و ملاقات یاران سبب سرور قلوب و انبساط ارواح ماها گشت و پس از آنکه در خدمت آقای آقا میرزا اسدالله رجعت به مارسیلیا نمودیم و در هتل هلوتیا در حضور مبارک رسیدیم و بقدر قوّه شرح سفر را عرض نمودیم لوحی نازل شد که بیانات ذیل در آن محتوی : « آقا میرزا اسدالله و آقا میرزا احمد در نهایت سرور از شما مراجعت نمودند و زبان به ستایش شما و احبّای استوتگارت گشودند امید چنان است که آلمان جنّت الرّضوان گردد زیرا استعداد شان شدید است » پس از آنکه دوروز در مارسیلیا ماندیم در هفتم ماه دسمبر حضرت من اراده الله با کشتی پرتقال عازم اسکندریّه و این عبد به پاریس رجعت نموده و در نهم ماه از بندر تادر
صفحه 1 - 5
با کشتی پرووانس عازم امریک گردید . احبّای ایرانی که در حضور مبارک به اسکندریّه سفر نمودند آقای میرزا اسدالله اصفهانی ،
آقای آقا میرزا باقر خان ، آقای آقا میرزا عزیز الله خان ، و آقای تمدّن الملک و آقا خبیر بودند . پس از ورود به امریک چند روزی در نیویورک مانده و در مجالس احبّای الهی آنچه دیده و شنیده تعریف نمود و پیغامهای حضرت مولی الوری را رسانید و از آنجا به شهرهای بستن ، بورلی ، منتریال ، شیکاغو ، فیلادلفیا و اتلانتیک سیتی سفر نموده و آنچه که لازم و واجب بود به تأییدات ملکوت ابهی بانجام رسانید و در هفتم ماه ژانویه به واشنگتن رسید لهذا ایّام سفر به فرانسه و آلمان و رجعت و سفر باطراف امریک فقط به دو ماه رسید .
آنچه که از بیانات شفاهی و الواح مبارک حضرت عبدالبهاء معلوم میشود آنکه در اوّل بهارافق امریک از شمس جمال روشن و منوّر خواهد گشت و بنابراین یار و اغیار در نهایت انتظار هستند عدّۀ از انجمن های صلح و کنائس و جمعیّت های معتبر ملیّ اوراق دعوت به حضور مبارک ارسال داشته اند که در وقت ورود به امریک و عبور از شهرها در مجامع عظیم آنها خطابه های ملکوتی اداء فرمایند و حال این مقاله را به ختم رسانیده به درج بعضی خطابه های حضرت مولی الوری و اخبارات متفرّقه که به اداره رسیده است مشغول میگردیم .
امریک احبّای الهی و اماء رحمن علیهم بهاء الله الابهی
هوالله ای احبّای الهی و کنیزان حقّ عبدالبهاء را نهایت اشتیاق به ملاقات ولی مجبور مراجعت بشرق هستم زیرا به جمّ غفیری وعده نموده ام که با آنان ملاقات نمایم و آنان از راه دور می آیند و اگر ملاقات حاصل نشود مأیوس میگردند لهذا مراجعت به مصر میشود و امیدوارم که در بهار موانعی حاصل نشود تا بنهایت روح و ریحان محض ملاقات یاران به امریکا بشتابم تا اسباب سروری فراهم آیدو بشارات ملکوت ابهی احاطه کند محافل و مجامع به فیض شمس حقیقت روشن گردد و مشامها به نفحات قدس معطرّ شود دلها به شور و وله آید و جانها
صفحه 2 - 5
منجذب به ملکوت ابهی شود فیض روح القدس احاطه کند و در حیّز ناسوت انجمن لاهوتیان تشکیل گردد مژده باد مژده باد که الطاف اسم اعظم شامل است مژده باد مژده باد که انوار ملکوت ابهی ساطع است مژده باد مژده باد که ابواب آسمان باز است و ندای ملکوت بلند است و علیکم و علیهنّ البهاء الابهی . ع ع
سفر حضرت عبدالبهاء به امریک و دعوت انجمن های صلح و جمعیّت ها و کنائس
از آنجائی که سفر حضرت عبدالبهاء در اروپا دائرۀ افکار غربیّون را در مسائل شرقیّه توسعه داد و هزاران هزار از ماء زلال تعالیم الهی نوشیدند و به حقائق ادیان پی بردند لهذا هوشیاران و فلاسفه ور ؤسای انجمن ها و کشیش های ایالت متّحده از اظهار این قوّۀ روحانی در ششدر حیرت افتاده و از خواب غفلت بیدار شده این مسئله را معجزه می پنداشتند و چون بدرجۀ معیّن گردید که در این بهاران آفتاب سماء حقیقت از آسمان این مملکت طالع خواهد شد بدون تلف نمودن وقت در نهایت افتخار و مباهات عرایض دعوت بحضور مبارک فرستادند و الواح عظیم الشأنی که بافتخار بعضی از آنها نازل شده محض اطّلاع قارئین و عبرت ناظرین در این جریده درج مینمائیم . لوح اوّل بافتخار انجمن صلح نیویورک است است رئیس این انجمن مستر کارنگی ملیونر مشهور است که تابحال دویست ملیون دلار در طرق ترقیّ عالم انسانیّت انفاق نموده و پارسال ده ملیون دلار برای بنای صلح بین الملل داد :
حضرت رئیس انجمن صلح نیویورک و اعضای محترم
هوالله
ای انجمن مقدّس و جنود آسمانی هر دم که مقاصد عالیه و علویّت همّت شما بخاطر آید جان و وجدان بوجد و طرب آید و سبب سرور و امیدواری گردد که در این روز
صفحه 1 - 6
که ظلمت شدیدۀ حرب و قتال در آسیا و آفریکا احاطه نموده و غبار نحوس بغض و عداوت آفاق را تاریک کرده الحمدلله آن انجمن مانند شمعها افروخته اند و مانند ستاره ها درخشنده امید چنان است که نورانیّت صلح و سلام و روحانیّت حبّ و وفاق شما ولو بتدریج این ظلمت را از جهان براندازد و آفاق روشن شود حضرت بهاء الله بجهت حصول این موهبت کبری شصت سال پیش اساس این بنیان را بگذاشت و و چهل سال و کسوری قبل از این مقصد خویش را بملوک نگاشت حال باید این تخم پاک را که افشاندۀ در خاک است آبیاری نمود الحمدالله آن یاران موافق دهقانی ماهر هستند لهذا دعوت آن نفوس محترمه سبب سرور من شد و انشاء الله در بهار با کمال اشتیاق بآن صفحات شتابم و خواهش دارم که احترام قلبیّه و محبّت وحدانیّۀ مرا قبول فرمائید ع ع .
همین انجمن در این اواخر محفلی عظیم منعقد نمود و متکلمّین غرّاء در حضور هزاران نفوس در باب صلح عالم و مذمّت خونریزی های دولت اروپاوی در طرابلس خطابه های جانسوز اداء نمودند . این انجمن عکس مبارک را که امضی شده بود و مخصوص برای آنها فرستاده بودند در نهایت سرور دریافت نمود و بر این عطیّه کبری افتخار کردند . انجمن دیگر که از حضرت مولی الوری دعوت گرفته انجمن صلح بین ملل و دول است که رئیس افتخاری آن پرزیدان تفت رئیس دولت جمهوری امریکاست و لوح مبارک ذیل نازل گردید :
نیویورک حضرت رئیس جمعیّت صلح بین ملل و دول محترم شخص محترما مقاصد خیریّه آنجناب فی الحقیقه سزاوار ستایش است و ما را نیز مقاصد چنین که که علم صلح اکبر در قطب عالم موج زند و خیمۀ وحدت عالم انسانی بر شرق و غرب سایه افکند نورانیّت الهیّه جهان را روشن نماید و ظلمت عداوت و کین از روی زمین برافتد از دعوت شما بسیار ممنون شدم ولی حال اسباب مجیره باعث حرکت به شرق است در بهار آینده محض ملاقات دوستان حقیقی بخطّۀ مبارک امریک خواهم آمد
صفحه 2 - 6
و از الطاف حقّ مقاصد خیریّه شما را طلبم و نهایت احترامات مرا در حق خویش قبول فرمائید عبدالبها ع ع .
همچنین کنفرانس صلح بین المللی « نیک موهونک » که شرحی درآن باب در شماره دهم این جریده درج گردید و الواح مبارک که بافتخار رئیس ومنشی بود چاپ نمود وعدۀ خصوصی گرفته که حضرت مولی الوری در ماه می که موعد کنفرانس است مهمان عزیز باشند و آن جمع صلحجویان را به اداء خطابه مسرور و مفتخر فرمایند . اینکه از جهت انجمن های صلح امریک که مشتی از خروار نمایان نمودیم ولی طلب مردم باین کفایت ننموده حاکم شهر بستن که رسما مرکز میثاق را دعوت گرفته که چون در آن شهر وارد گردند احترامات فائقه بجای آرد و چون این شخص محترم لوح مبارک را دریافت نمود بقدری مسرور گردید که در جرائد اعلان نمود که حضرت عبدالبهاء دعوت او را قبول فرموده اند و چون عکس مبارک باو رسید فی الفور عکس خود را بحضور فرستاد . ولوح مشار الیه از قرار ذیل است : حضرت والی محترم بستن . هوالله . ای ذات محترم نامۀ مبارک ملاحظه گردید معانی دلیل جلیل بر نوایای صادقه بود لهذا مسرور و ممنون شدم و از نهایت اشتیاق خواستم که فورا بامریک شتابم ولی اسباب مجیره مقتضی رفتن به شرق بود لهذا در بهار آینده عزم جزم دارم که محض ملاقات یاران حقیقی به امریک سفر نمایم و چون به بستن رسم البّته ملاحظۀ امر و ارادۀ آن حضرت خواهد شد و بجان و دل احترام شما را دارم عبدالبهاء ع ع .
امّ کنائس که ابواب های خود را الحمدلله باز نموده اند و تابحال از چندین شهر دعوت نامه ها فرستاده اند و ورود حضرت مولی الوری را یکی از برکات سماوی میدارند در اینصورت بدرج یکی از الواح مبارک که بافتخار کشیشی در نیویورک نازل شده اکتفا مینمائیم :
مانت کلر . ادگان سوان ویزر . هوالله . ای طالب حقیقت نامۀ شما رسید دعوت کلیسیای متّحده را قبول نمودم و از الطاف الهیّه توفیق میطلبم که موفقّ به سفر امریک
صفحه 1 - 7
گردم مرقوم نموده بودید که از مسیحیان آزادید از این خبر مسرور شدم از آزادی روحانی چه بهتر و البّته صادقید لهذا از استماع تعالیم بهاء الله نهایت سرور حاصل گردید و دوست حقیقی من شدید و علیک البهاء الابهی ع ع .
از طرف دیگر یکی از پروفسورهای یونیورسیتی کلمبیا که در سولیرا بحضور مبارک مشرّف شده بود شائق آن شده که در خود آن دارالفنون عظیم محفلی تشکیل نماید که جمیع عقلا و دانشمندان حاضر شده گوش به بیانات حکمت آمیز الهی بدهند و حضرت من اراده الله در این باب میفرمایند : « مس تامسن تحیّت مشتاقانه مرا به پروفسر میلر برسانید و بگوئید که انشاء الله بحسب صوابدید شما جهد می نمایم که در ماه مارچ توجّه بامریک نمایم و از شما بسیار ممنون و راضی هستم که در محبّت ثابت قدم هستی و فراموش ننمودی » . همچنین انجمن های عرب ها که در نیویورک و بستن به هزاران میرسند و جرائد یومیّه و هفتگی دارند دعوت نامه فرستادند که مایل و شائق برآنند که در پذیرائی از سائرین عقب نیقتند بعلاوۀ این انجمن ژاپونیها در فکر ملاقات حضرت عبدالبهاء هستند چنانچه میفرمایند : «به انجمن ژاپونی ها از قبل من نهایت محبّت و اشتیاق ابلاغ دارید و بگوئید که الحمدلله کوکب عزّت ابدیّۀ شرق اشراق نموده و پرتوش در آفاق غرب در طلوع است و همیشه از شرق انوار آسمانی بغرب پرتو انداخته حال نیز چنین شده است امید چنان است که شرقیان قدر این الطاف آسمانی را بدانند » .
دیگر آنکه یکی از زنان بسیار عالمۀ نجیبه که از اوّل خاندان امریک محسوب و خانه بزرگ قصر مانندش در واشنگتن مرکز رفت و آمد بزرگان و دانشمندان و مبعوثان است در نهایت افتخار حضرت عبدالبهاء را دعوت گرفته که ایّام توقفّ در این شهر بیت او را محلّ خود فرض نمایند و بانوار وجود منورّ فرمایند و چنانچه در لوح لوح ذیل دعوت او قبول :
صفحه 2 - 7
امّة الله مسس پارسنز علیه بهاء الله . هوالله . ای امّة الله شکرکن که بخدمات فائقۀ ملکوت الله موفقّ شدی و به ترویج دین الله مؤیّد گشتی مطمئن باش که روح القدس ظهیر و نصیر تو است وعدۀ شما را قبول نمودم ع ع .
از شرح این وقائع که باختصار از نظر قارئین گذراندیم آنها قائل خواهند شد که امروز ارض پاک امریک در جمع طبقات برای تخم پاشی و آبیاری حاضر گشته و بزودی دهقان ملکوت در این باغستان داخل خواهد شد ملاحظه فرمائید چگونه جمیع فرق چه انجمن های صلح و اقتصادی چه ادارۀ حکومت چه کنائس چه سائر ملل کلّ بدرجۀ طالب امر گشته اند که از ماهها قبل دعوت نامه فرستاده و در تهیّه و تدارک پذیرائی هستند و هفتۀ نیست که بر عدّۀ این دعوتهای مهمّ افزوده نگردد و بعلاوۀ اینها هیئت جامعۀ بهائیان امریک در هر نوع خدمات و جان نثاری کوتاهی نخواهند نمود و در این میدان از سائرین گوی سبقت خواهند ربود و در هر شهری محافل برپا خواهند نمود جمیع یکدل و یک فکر مشتاق زیارت زیارت حضرت سرّالله الاکرم هستند و حضرت مولی الوری قلوب آنها را همبه بشارات آسمانی مسرور و محفوظ فرموده اند قوله تعالی : « ای دوست حقیقی نامۀ آنجناب ملاحظه گردید و از مضمون نهایت سرور حاصل شد بسیار مشتاق ملاقات یارانم انشاء الله در بهار آینده بآن اقلیم میشتابم از الطاف حقّ ترا عون و عنایت طلبم و ترا دوست میدارم چون حاضر شوم ملاحظه خواهی نمود که عبدالبهاء چه قدر مهربان است از آنجائی که به ورود حضرت عبدالبهاء طلب و تجسّس ناس در فهم این دین عمومی یک بر صد خواهد شد لهذا احبّای الهی قرار داده اند که قریب پنجاه هزار کتابچه های کوچک مختصر که مخصوص این موقع در باب امرالله نوشته شده چاپ شده مجّانا در میان طالبین انتشار دهند تا هرکس از تعالیم دین الله بقدر کفایت آگاهی پیدا نموده و از جام لبریز بیانات الهی بیاشامد .
صفحه 1 - 8
« عکس اعضاء محترم کمیته محفل روحانی بهائی کنوشه علیهم بهاء الله الابهی »
کنگره نژاد های عالم در لندن
کنگرۀ نژاد های عالم که در ماه جولای سال گذشته درلندن تشکیل یافت یکی ازبزرگترین مسائل تاریخی این زمان است و آثار نفوذ روحانی آن بمرور و دهور ایّام ظاهر و هویدا خواهد گشت زیرا اوّل انجمن جهان بشر بود و اوّل هیئت جامعه بنی نوع انسان . لوح مبارکی بقلم حضرت عبدالبهاء برای آن موقع حاضر و برای حاضرین قرائت گردید و ترجمۀ آن در کتاب خطابه های متکلمّین چاپ و در آفاق غرب انتشار یافته پس از آنکه به رئیس کنگره نوشته شد آن لوح مبارک را به ادارۀ نجم باختر فرستادند و حال محض اطلاع مشترکین محترم در این صفحات درج مینمائیم .
هوالله
ای اهل عالم چون در جمیع عالم سیر و سیاحت نمائید آنچه معمور است از آثار الفت و محبّت است و آنچه مطمور است از نتائج بغض و عداوت با وجود این عالم بشر متنبّه نشود و از این خواب غفلت بیدار نگردد ، باز در فکر اختلاف
صفحه 2 - 8
و نزاع و جدال افتد که صف جنگ بیاراید و در میدان جدال و قتال جولان کند و همچنین ملاحظه در کون و فساد و وجود و عدم نمائید که هر کائنی از کائنات مرکبّ از اجزاء متنوّعه متعدّده است و وجود هر شیئ فرع ترکیب است یعنی چون بایجاز الهی دربین عناصر بسیطه ترکیبی واقع گردد از هر ترکیبی کائنی تشکیل شود جمیع موجودات بر این منوال است و چون در آن ترکیب اختلالی حاصل گردد و تحلیل شود و تفریق اجزاء گردد آن کائن معدوم شود یعنی انعدام هر شیئ عبارت از تحلیل و تفریق اجزاست پس هر الفت و ترکیب دربین عناصر سبب حیات است و اختلاف و تحلیل و تفریق سبب ممات بالجمله تجاذب و توافق اشیاء سبب حصول ثمره و نتائج مستفیده است و تنافر و تخالف اشیاء سبب انقلاب و اضمحلال است از تألفّ و تجاذب جمیع کائنات ذیحیات مثل نبات و حیوان و انسان تحققّ یابد و از تخالف و تنافر انحلال حاصل گردد و اضمحلال رخ بگشاید لهذا آنچه سبب ائتلاف و تجاذب و اتّحاد بین عموم بشر است حیات عالم انسانی است
صفحه 1 - 9
و آنچه سبب اختلاف و تنافر و تباعد است علتّ ممات نوع بشر است و چون به کشتزاری مرور نمائی و ملاحظه کنی که زرع و نبات و گل و ریاحین پیوسته است و جمعیّتی تشکیل نموده دلیل بر آن است ، کمال کشتزار و گلستان به تربیت دهقان کاملی انبات شده است و چون پریشان و بی ترتیب مشاهده نمائی دلیل بر آن است که از تربیت دهقان ماهر محروم و گیاه تباه خودروئی است پس واضح شد که الفت و التیام دلیل بر تربیت مربّی حقیقی است و تفرّق و تشتّت برهان وحشت و محرومیّت از تربیت الهی .
اگر مغرضی اعتراض نماید که طوائف و امم و شعوب و ملل عالم را آداب و رسوم و اذواق و طبایع و اخلاق مختلف و افکار و عقول و آراء متباین باوجود این چگونه وحدت حقیقی جلوه نماید و اتّحاد تامّ بین بشر حاصل گردد گوئیم اختلاف بدو قسم است یک اختلاف سبب انعدام است و آن نظیر اختلاف ملل متنازعه و شعوب متبارزه که یکدیگر را محو نمایند و خانمان براندازند و راحت و آسایش سلب کنند و خونخواری و درندگی آغاز نمایند و اختلاف دیگر که عبارت از تنوّع است آن عین کمال و سبب ظهور موهبت ذوالجلال ملاحظه نمائید گلهای حدائق هرچند مختلف النّوع و متفاوت اللوّن و مختلف الصّور والاشکالند ولی چون از یک آب نوشند و از یک باد نشو و نما نمایند و از حرارت و ضیاء یک شمس پرورش یابند آن تنوّع و اختلاف سبب ازدیاد جلوه و رونق یکدیگر گردد چون جهت جامعه که نفوذ کلمة الله است حاصل گردد این اختلاف آداب و رسوم و عادات و افکار و آراء و طبایع سبب زینت عالم انسانی گردد و همچنین این تنوّع و اختلاف چون تفاوت و تنوّع فطری خلقی اعضاء اجزای متنوّعه در تحت نفوذ سلطان روح است و روح در جمیع اجزاء سریان دارد و در عروق و شریان حکمران است این اختلاف و تنوّع مؤیّد ائتلاف و محبّت است و این کثرت اعظم فقرۀ وحدت اگر حدیقۀ گلها و ریاحین و شکوفه و اثمار و اوراق و اغصان و اشجار از یک نوع و یک لون و یک ترکیب و یک
صفحه 2 - 9
ترتیب باشد بهیچ وجه لطافتی و حلاوتی ندارد ولکن چون از حیثیّت الوان و اوراق و ازهار و اثمار گوناگون باشد هر یکی سبب تزئین و جلوه و سایر الوان گردد و حدیقه انیقه شود و در نهایت لطافت و طراوت جلوه نماید و همچنین تفاوت و تنوّع افکار و اشکال و آراء و طبایع و اخلاق عالم انسانی چون در ظلّ قوّۀ واحده و نفوذ کلمۀ وحدانیّت باشد در نهایت عظمت و جمال و قدرت و کمال ظاهر و آشکار شود الیوم جزء قوّۀ کلیّه کلمة الله که محیط بر حقایق اشیاست عقول و افکار و قلوب و ارواح عالم انسانی را در ظلّ شجرۀ واحده جمع نتواند اوست نافذ در کلّ اشیا و اوست محرّک نفوس و اوست ضابط و رابط در عالم انسانی الحمدلله الیوم نورانیّت کلمة الله بر جمیع آفاق اشراق نموده و از هر فرق و طوائف و ملل و شعوب و قبائل در ظلّ کلمه وارد و در نهایت ائتلاف مجتمع و متحدّ و منّفقند .
ای اهل عالم طلوع شمس حقیقت محض نورانیّت عالم است و ظهور رحمانیّت در انجمن بنی آدم نتیجه و ثمر مشکور و سنوحات مقدّسه هر فیض موفور رحمت صرف است و موهبت بحت و نورانیّت جهان و جهانیان ائتلاف و التیام است و محبّت و ارتباط
بلکه رحمانیّت و یگانگی و ازالۀ بیگانگی و وحدت با جمیع من علی الارض در نهایت آزادگی و فرزانگی جمال مبارک میفرماید : « همه بار یک دارید و برگ یک شاخسار »عالم وجود بیک شجر و جمیع نفوس بمنزلۀ اوراق و ازهار و اثمار تشبیه فرمودند لهذا باید جمیع شاخه و برگ و شکوفه و ثمر در نهایت طراوت باشند و حصول این لطافت و حلاوت منوط به ارتباط و الفت است پس باید یکدیگر را در نهایت قوّت نگهداری نمایند و حیات جاودانی طلبند پس احبّای الهی باید در عالم وجود رحمت ربّ ودود گردند و موهبت ملیک غیب و شهود نظر به عصیان و طغیان ننمایند و نگاه به ظلم و عدوان نکنند نظر را پاک نمایند و نوع بشر را برگ وشکوفه و ثمر و شجر ایجاد مشاهده کنند همیشه باین فکر باشند که خیری به نفسی رسانند و محبّت و رعایتی و مودّت و اعانتی به نفسی
صفحه 1 - 10
نمایند دشمنی نه بینند و بدخواهی نشمرند جمیع من علی الارض را دوست انگارند و اغیار را یار دانند و بیگانه را آشنا شمرند به قیدی مقیّد نباشند بلکه از هر بندی آزاد گردند الیوم مقرّب درگاه کبریاء نفسی است که جام وفا بخشد و اعدا را درّ عطا مبذول دارد حتّی ستمگر بیچاره را دستگیر شود و هر خصم لدود را یار ودود این است وصایای جمال مبارک این است نصایح اسم اعظم ای یاران عزیز جهان در جنگ و جدال است و نوع انسان در نهایت خصومت و وبال ظلمت جفا احاطه نموده و نورانیّت وفا پنهان گشته جمیع ملل و اقوام عالم چنگ تیز نموده و با یکدیگر جنگ و ستیز مینمایند بنیان بشر است که زیر و زبر است هزاران خانمان است که بی سر و سامان است در هر سالی هزاران هزار نفوس در میدان حرب و جدال آغشتۀ بحرب و خون است و خیمۀ سعادت و حیات منکوس و سرنگون سرداران سرداری نمایند و به خونریزی افتخار کنند و به فتنه انگیزی مباهات نمایند یکی گوید که منشمشیر بر رقاب امّتی آختم و دیگری گوید مملکتی با خاک یکسان ساختم و یکی گوید من بنیاد دولتی برانداختم این است مدار فخر و مباهات بین نوع بشر در جمیع جهات دوستی و راستی مذموم و آشتی و حقّ پرستی مقدوح منادی صلح و صلاح و محبّت و سلام آئین جمال مبارک است که در قطب امکان خیمه زده و اقوام را دعوت مینماید . پس ای یاران الهی قدر این آئین نازنین بدانید و بموجب آن حرکت و سلوک فرمائید و سبیل مستقیم و منهج قویم نمائید و بخلق بنمائید آهنگ ملکوت بلند کنید و تعالیم و وصایای ربّ ودود منتشر نمائید تا جهان جهان دیگر شود و عالم ظلمانی منوّر گردد و جسد مردۀ خلق حیات تازه جوید هر نفسی به نفس رحمانی حیات ابدیّه طلبد این زندگانی عالم فانی در اندک زمانی منتهی گردد و ثروت و راحت و خوشی خاکدانی عنقریب زائل و فانی شود خلق را بخدا بخوانید و نفوس را به روش و سلوک ملاء اعلی دعوت کنید یتیمان را پدر مهربان گردید و بیچارگان را ملجاء و پناه شوید فقیران را کنز غنا گردید و مریضان را درمان و شفا معین هر مظلومی باشید
صفحه 2 - 10
و مجیر هر محروم در فکر آن باشید که خدمت بهر نفسی از نوع بشر نمائید و باغراض و افکارو استکبار و ظلم و عدوان اهمیّت ندهید و اعتنا نکنید بالعکس معامله نمائید و به حقیقت مهربان باشید و بظاهر و صورت هر نفسی از احبّای الهی باید فکر را در این حصر نمائید که رحمت پروردگار باشد و موهبت آمرزگار بهر نفسی برسد خیری بنماید و نفعی برساند و سبب تحسین اخلاق گردد و تعدیل افکار تا نور هدایت تابد و موهبت حضرت رحمانی احاطه نماید ، محبت نور است در هر خانه بتابد و عداوت ظلمت است در هر کاشانه لانه نماید . ای احبّای الهی همّتی بنمائید که این ظلمت بکلیّ زائل گردد تا سرّ پنهان آشکار شود و حقایق اشیاء مشهود و عیان گردد ع ع .
خطابه های حضرت عبدالبهاء در سولیرا و انگلستان و مملکت فرانسه
کلمات الهی مانند حبوبی است که در ارض قابل افشانده شده و بعد از آن به ماء حکمت آبیاری گردد و شمس حقیقت بانوار ساطعه بتابد و نسیم عنایت بوزد آنوقت آن حبوب در نهایت طراوت و لطافت انبات نمایند و برگ و شکوفه و ثمر ببار آید لهذا خطابه های حضرت من اراده الله در شهرهای متمدّن اروپ نهایت اهمیّت را دارد و انوار درّ معه اش در قرون و اعصار قلوب پژ مرده و اشجار افسرده را روشن و درخشنده نماید و قرائت و تحصیل آن بر واقفان رموز ادیان و خیرخواهان شرق و غرب لازم و واجب .
اوقاتی که حضرت مولی الوری بالبداهه خطابه های روحانی اداء مینمودند جناب آقا میرزا اسدالله و آقا میرزا باقرخان علیهم بهاء الله الابهی بخط تند نویس ثبت دفتر مینمودند و از طرف دیگر سه نفر تند نویس انگلیسی ترجمۀ آنها را ثبت میکردند .
از قرار معلوم کمیتۀ وافیۀ در لندن تشکیل شده و حال مشغول جرح و تعدیل آن خطابه ها هستند که در کتاب به لسان انگلیسی بزودی چاپ و نشر گردد و ما را شکیّ
صفحه 1 - 11
نیست که اگر فارسی آن خطابه های نورانی در کتابی چاپ و نشر شود آثار عظیمه و نتائج فخیمه خواهد داشت و ما در این موقع چند عدد از آن خطابه ها را بدست آورده به نشر میپردازیم ولی این مشتی از خروار است و قطرۀ از دریا .
خطابۀ حضرت من اراده الله در مجلس اتّحاد روحانی روز پنجشنبه دوساعت و نیم بعد از ظهر 9 نوامبر 1911 مطابق 18 ذیقعده 1329 در پاریس و مسئلۀ روح
آقایان محترم از فرمایشات رئیس و احساسات قلبیّۀ ایشان نهایت ممنونیّت دارم و شکر میکنم خدا را که در پاریس در همچو جمع روحانی حاضر شدم و الآن فضای این مجلس اگر بنظر حقیقت نظر کنیم بروح موّاج است فیوضات آسمانی شامل است تأیید روح القدس مشهود است الحمدلله این قلوب باحساسات روحانیّه فائقند در آنها اهتزازات روح موجود روح به منزلۀ دریاست این جمع به منزلۀ امواج هرچند متعدّند امّا منبعث از یک دریاست و هرچند بظاهر مختلف الصور و الاشکال لکن وحدت روح جلوه دارد و جمیع انبیاء جمیع مظاهر مقدسۀ الهی بجهت تربیت بشر آمده اند تا وحدت عالم انسانی ظاهر و آشکار جلوه نماید امواج را حکمی نماند حکم حکم دریا باشد زیرا روح مانند دریاست و اجسام مانند امواج در انجیل میفرماید که اورشلیم از آسمان نازل میشود چنانچه رئیس گفتند این اورشلیم آسمانی یقین است سنگ و آهک و گل نیست آن تعالیم الهی است که به قوّۀ روح در بین بشر جلوه نماید چون مدّتی بود که تعالیم الهی فراموش شده بود نورانیّت اورشلیم آسمانی را اثری نمانده بود لهذا بهاء الله ازشرق ظاهر شد اورشلیم آسمانی که عبارت از تعالیم الهیّه است در ایران و سایر اقطار جلوه نمود و این معلوم است که اورشلیم الهی تعالیم الهی است که از آسمان نازل میشود هرچند این اورشلیم از بنیاد افتاده بود دوباره تأسیس شد قوای جسمانیّه و قوای مادیّه غلبه یافته بود حال در شرق قوای روحانیّه غالب است و الحمدلله در پاریس جمع محترمی می بینم که آنها به نفثات روح زنده اند انسان بجسم انسان نیست انسان به روح انسان است زیرا در جسمانیّات انسان با حیوان شریک است
صفحه 2 - 11
امّا به روح ممتاز از حیوان است ملاحظه کنید چنانچه شعاع آفتاب زمین را روشن میکند همین طریق روح اجسام را روشن میکند روح است که انسان را آسمانی کند روح است که انسان را از نفثات روح القدس مستفیض نماید روح است که حقایق اشیاء را کشف کند روح است که اینهمه آثار ظاهر نموده روح است که همه علوم را تأسیس کرده روح است که حیات ابدی بخشد روح است که ملل مختلفه را متحدّ نماید روح است که شرق و غرب را جمع کند روح است که عالم انسانی را عالم ربّانی نماید لهذا نفوسی که مستفیض از قوّۀ روح هستند سبب حیات عالمند حال الحمدلله شما که از عالم روح مستفیض هستید البّته از تعالیم بهاء الله که مؤسّس روحانیّات است مسرور و مشعوفید زیرا تعالیم بهاء الله روحانی است اوّل تحرّی حقیقت است تحرّی حقیقت سبب ظهور روح است زیرا روح بقوای محسوسه احساس نشود ولی به قوای باطنیّه ظاهر و آشکار گردد هرچند جسم انسان محسوس است ولی روحش پنهان و حاکم بر جسد است روح را دو تصرّف است یکی بواسطۀ آلات و ادوات یعنی بچشم می بیند بگوش می شنود بزبان میگوید هرچند این آلات در کارند ولی محرّک روح است هرچند این قوی از جسد ظاهر لکن بقوّۀ روح است و امّا تصرّف دیگر بدون آلات است در عالم رؤیا بدون چشم می بیند بدون گوش می شنود بدون زبان میگوید بدون حرکت پاسیر می کند جمیع قوای روحانیّه بدون واسطۀ جسم در عالم رؤیا ظاهر و آشکار است . پس معلوم شد که از برای روح دو تصرّف است یک تصرّف بواسطۀ آلات اجسام مانند چشم و گوش و غیره و یک تصرّف بدون آلات و همچنین جسم در غرب است ولی روح حالات شرق را کشف میکند و در آنجا تدبیر و تمشیّت امور می نماید پس ثابت و محققّ میشود که روح عظیم است و جسم نسبت به روح حقیر جسم مانند بلور است و روح مانند نور هرچند بلور در نهایت صفاست امّا ظهور و جلوۀ به نور به صفای نور است نور محتاج به بلور نیست روشن است لکن بلور محتاج به نور است تا روشن شود همین طور روح محتاج به جسم نیست جسم محتاج
صفحه 1 - 12
بروح است روح بجسم زنده نیست جسم به روح زنده است ملاحظه کنید جسم هر قدر تناقض پیداکند روح بر عظمت و قوّت خود باقی است مثلا دست انسان اگر قطع شود روح به قوّت و سلطنت خود باقی است چشم اگر کور شود روح به بصیرت برقرار امّا اگر فیوضات روح از جسم منقطع شود فورا جسد معدوم است پس ثابت شد که انسان بروح انسان است نه به جسد این روح فیضی از فیوضات الهی است اشراقی از شمس حقیقت است ولی این روح انسانی اگر مؤیّد به نفثات روح القدس شود آنوقت روح حقیقی گردد و نفثات روح القدس تعالیم الهی است آنوقت حیات ابدی یابد نورانیّت آسمانی جوید عالم انسان را به فضائل رحمانی منورّ نماید پس باید بکوشیم بموجب تعالیم بهاء الله عمل کنیم روزبروز سعی کنیم که روحانی تر شویم نورانی تر گردیم و به وحدت عالم انسانی خدمت کنیم مساوات بشریّه را مجری داریم ، رحمت الهی را منتشر نمائیم ، محبّت الله را بر جمیع من علی الارض عرضه داریم تا قوّۀ روحانیّه در نهایت جلوه ظهور نماید اجسام را حکمی نماند ارواح حکمران گردد آنوقت عالم بشر عبارت از یک نفس شمرده شود و وحدت عالم انسانی جلوه نماید اختلاف و نزاع را حکمی نماند اورشلیم الهی تأسیس تامّ یابد جمیع بشر از اهل ملکوت شوند و از فیوضات الهی بهره و نصیب برند حال من شکر میکنم خدا را که در مجمع شما حاضرم و از احساسات روحانی شما ممنونم و دعا میکنم که روزبروز این احساسات زیادتر گردد و این اتّحاد و اتّفاق بیشتر شود تا آنچه در کتب انبیاء اخبار داده شده ظاهر و آشکار گردد زیرا این عصر عصر عظیم است و این قرن قرن ربّانی جمیع آنچه در کتب مذکور است آثارش ظاهر شده آنچه حضرت مسیح فرموده علاماتش مکشوف شده یوم یوم ربّ جلیل است عدل الهی عاقبت جلوه نماید این عصر عصر صلح و صلاح است این عصر عصر اتّحاد و نجاح است در این عصر امید است که عالم ناسوتی انعکاسات عالم لاهوتی شود امید چنین است و الحمدلله در این آرزو متفقّ هستیم از خدا خواهم که جمیع به نفثات روح القدس زنده باشید متفقّ باشید
صفحه 2 - 12
و قلوب جمیع از محبّت الله ممتلی باشد لسانمان بذکر خدا مشغول گردد اعمالمان اعمال روحانیان باشد احساساتمان احساسات ملکوتیان باشد تا نور انسانی که مثال الهی است لائح و ساطع گردد ، خداوند مهربانا کریما رحیما این جمع را به شمع محبّت روشن نماو این نفوس را به نفثات روح القدس زنده کن انوار آسمانی ببخش و موهبت کبری مبذول دار تأییدات غیبیّه برسان و مکاشفات روحانیّه ارزانی فرما دیده ها را به نور الهی روشن کن و دلها را به فیوضات نامتناهی غبطۀ گلشن نما ارواح را بشارت کبری ده و نفوس را به موهبت عظمی مفتخر نما .
ای پروردگار فقیرانیم گنج ملکوت ارزانی نما ذلیلانیم در ملکوتت عزیز فرما بی سر و سامانیم در پناهت ملجأ و مأوی ده طالبانیم بالطاف بی پایان رهبری نما ساکنانیم نطق فصیح بخش بی قوّتیم قدرت ملکوت احسان فرما پروردگارا آمرزگارا خطا ببخش عطا بده گناه بیامرز ما را آداب رحمانی بیاموز توئی دهنده توئی بخشنده توئی مهربان .
خطابۀ مبارک در لندن در منزل مسس کراپر چهارشنبه 19 رمضان 1329
الحمدلله خوب جمعیّتی است بسیار بسیار نورانی است روحانی است آسمانی است
« چرخ گردون کین چنین نغز و خوش و زیباستی صرتی در زیر دارد آنچه در با ماستی »
یعنی : آنچه در عالم بالاست یک انعکاسی در موجود دارد حالا الحمدلله این مجلس ماصورت ملأ اعلی است مثل آفتاب روشن است و این دیده شده که عالم اعلا عالم محبّت است در ملأ اعلی اتّحاد و اتّفاق است در ملأ اعلی مقصود مقصود رحمانی است الحمدلله اینجا هم همان طور است لهذا اگر بگویم این مجمع آسمانی است راست است چرا که هیچ مقصدی جز رضای خدا ندارید جمیع من علی الارض در عقب هوا و هوس دوانند قومی را نهایت آرزو ثروت و مال است قومی را نهایت آرزو غلبه بر اعداست قومی را نهایت آرزو راحت و آسایش جسم است قومی را نهایت آرزو
صفحه 1 - 13
ریاست است قومی را نهایت آرزو شهرت است الحمدلله آرزوی ما رضای الهی و وحدت الهی است اینجا که الآن جمع شده ایم مقصود اتّحاد عالم الهی و نور الهی را منتشر میکنیم قلوب انسانی را جذب کنیم لهذا شکر میکنیم خدا را که ما را بخدمت عظیم امر خود موفقّ کرد و در حقّ همه شماها دعا میکنیم که شماها جمیعا لشگر آسمانی باشید علم وحدت آسمانی بلند کنید و شرق و غرب را روشن نمائید و قلوب را مملو از محبّت الله این است نهایت آرزوی من و از خدا میخواهم و یقین است که شما هم همین را میخواهید من خیلی از شما راضی هستم و از ملتّ و دولت انگلیس راضی هستم باید خدارا شکر کنید که آزادید نمیدانید در شرق چه هنگامه است وقتی که کسی بیاید اینجا چه قدر راضی است خدا شما را حفظ کند
خطابۀ مبارک در لندن در منزل کس کراپر پنجشنبه 20 رمضان 1329 خوش آمدید خوش آمدید اهالی ایران بسیار مسرورند از اینکه من آمدم اینجا این آمدن من اینجا سبب الفت بین ایران و انگلیس است ارتباط تامّه حاصل میشود نتیجه بدرجۀ میرسد که بزودی از افراد ایران جان خود را برای انگلیس فدا میکنند همین طور انگلیس خود را برای ایران فدا مینماید لهذا نهایت سرور را دارند یعنی نمیدانم چگونه بیان کنم بجهت نتائج آن من راضی هستم من از خدا میخواهم که این دو ملتّ را مانند دو برادر کند ارتباط بدرجۀ رسد که ابدی باشد از اصل ملتّ ایران و انگلیس یکی بودند از قبیله آریان بودند در سواحل نهر . . . . بودند به ایران آمدند ایران را پر کردند بعد نفوس زیاد شد از آنجا به قفقاز رفتند در آنجا زیاد شدند به اروپا هجرت کردند این ملتّ انگلیس و ایران هر دو برادرند لهذا در زبان انگلیسی بسیار الفاظ ایرانی است و این دلالت دارد که هر دو یکی بوده اند تا اینکه خدا حالا اسباب فراهم آورده است که این دو بحالت اصلی رجوع کنند و یقین است که خواهد شد حضرت باب هفتاد سال پیش در شیراز ظاهر شد و بشارت از ظهور ملکوت داد و جان خودش را در سبیل الهی فدا کرد
صفحه 2 - 13
نفوس را مستعد محبّت الله نمود بعد از نه سال جمال مبارک ظاهر شدند اعلان وحدت الهی کردند جمیع ملل را دعوت فرمودند که بآنچه اساس ادیان الهی است تشبّث کنند اساس دین الهی یکی است شریعت الله یکی است جمیع انبیاء برای نشر آن مبعوث شدند لهذا هر ملتّی بموجب نصائح الهی عمل نمود بحقیقت رسید تعالیم الهی یکی است بنیان محبّت الله یکی است دین سبب وحدت و یگانگی بشراست جمال مبارک در این سبیل خیلی صدمات دیدند در حبس زیر زنجیر رفتند چوب و تازیانه خوردند بعد از آن نفی به بغداد شدند با وجود این ناصرالدّین شاه آرام نگرفت آن پادشاه مستبدّ کوشید تا جمال مبارک را به عکا فرستادو باتفّاق عبدالحمید در حبس انداخت قلعه عکا سجنی است که تصوّر نتوان کرد هیچ محبوس تحمّل یک سال نمیکند جمال مبارک تمام عمرشان را صرف کردند تا آنکه وحدت بین قلوب جمیع بشر تحققّ یابد نوع انسان بیکدیگر مهربان گردد نزاع نماند جدال نماند قتال نماند محاربه نماند عالم بشر یک خاندان شود و جمیع افراد حکم وحدت پیدا کند حال ملاحظه نمائید که جمال مبارک چه فیضی احسان نمودند چه سراجی روشن کردند چه تجلیّ بر شرق و غرب فرمودند بقوّۀ روح القدس اعلام وحدت نمودند در این سبیل صدمات را تحمّل کردند حال الحمدالله نتائج آن مشهود ما که نفوس شرقی هستیم با شما در روح و با یک قوّه با محبّت نشسته ایم از الطاف او میطلبم که جمیع شما ها را بیکدیگر مهربان کند این ملتّ محترمۀ انگلیس را عزیز کند و این دولت عادله را تأیید نماید
هوالله دو روز است که با امّة الله المتقرّبه المحترمه مسس کروپر در خانه مستر پول در نهایت روح و ریحان ایّامی بذکر جمال قدم بسر میبریم و بذکر ملکوت الهی با جمهوری از اهالی این شهر مشغولیم امید از الطاف حضرت بهاء الله که تخم پاک انبات شود و از فیض ابر هدایت این دشت و کهسار سبز و خرّم گردد ای خداوند مهربان این خاندان را بنیاد ابدی بخش و بنیان سرمدی کن و مبارک فرما توئی بخشنده و دهنده و مهربان ع ع .
صفحه 1 - 14
عکس جمعی از نفوس محترمۀ بهائیان شهر بالتیمور
خطابۀ مبارک در لندن در منزل مس کراپر جمعه 21 رمضان 1329
الحمدلله مجلسی در نهایت لطافت و کمال تشکیل شده قلوب در نهایت نورانیّت و متوجّه به ملکوت الله است امید دارم که آنچه مقصود کتب و رسل است در میان شما پیدا شود مظاهر الهی اوّل معلمین و مروّجین حقیقت هستند چون عالم تاریک و ظلمانی گردد و غفلت پیدا شود خدا یک نفر الهی را میفرستد .
حضرت موسی آمد در وقتی که مصر تاریک بود و جهل و نادانی احاطه نموده بود نفوس در منتهی درجۀ توحشّ بودند حضرت موسی معلمّ الهی بود تعلیم آیات ربّانی کرد ملتّ اسرائیل را تربیت نمود از جهل و ذلتّ نجات داد بمنتهی درجۀ اوج عزّت رسانید در علوم و فنون ماهر کرد و مدنیّه تامّه از برای آنان مهیّا نمود خزانۀ عالم انسانی میانۀ آنها منتشر کرد بعد کم کم آن آثار الهی محو شد و هوا و هوس شیطانی غلبه نمود ظلمت عالم را احاطه کرد ، بعد دوباره صوت احدیّت بلند شد شمس حقیقت درخشید نفثات روح القدس دمید ابر رحمت
صفحه 2 - 14
بارید انوار هدایت عالم را روشن کرد عالم یک لباس جدیدی پوشید خلق خلق جدید گردید وحدت بشر اعلام شد زمین عالم بهشت برین گردید قبائل مختلفه و شعوب متنوّعه متّحد شدند . بعد از مدّتی مردم این نوامیس الهی را فراموش کردند این نصائح ربّانی از صفحۀ قلوب محو شد تعالیم حقیقی نماند ظلمت غفلت و نادانی احاطه نمود
حال حضرت بهاء الله آمد و آن اساس اصلی را تجدید کرد آن تعالیم الهی زمان مسیح را و آن فضائل عالم انسانی را دوباره ظاهر کرد تشنگان را سیراب نمودو غافلان را هوشیار محرومان را محرم اسرار نمود و وحدت عالم انسانی را اعلام مساوات بشریِه را نشر داد پس شماها جمیعا باید بجان و و دل بکوشید و در میان جمیع بشر به محبّت زندگی کنید تا اتّحاد کلیّ حاصل شود تعصّبات جاهلانه نماند و جمیع متحدّ گردند و السّلام .
صفحه 1 - 15
خطابۀ وداعی مبارک در لندن یوم حرکت به پاریس مورّخه 19 شوال سنه 1329
ای جمع محترم آتش را لزوم ذاتی سوختن است و قوّۀ برقیّه را لزوم ذاتی افروختن آفتاب را لزوم ذاتی درخشیدن است و خاک را لزوم ذاتی قوّۀ روئیدن در لزوم ذاتی انفکاک جائز نه چون تغییر و تبدّل و تحوّل و انتقال از حالی بحالی از لوازم ذاتیّۀ امکان است یعنی تتابع فصل ربیع و صیف و خریف و شتاء و تبدّل روز وشب از لوازم ذاتیّۀ عالم ارض است پس هر بهاری را خریفی در پی و هر صیفی را شتائی در عقب و هر روزی را شبی و هر صبحی را شامی وقتیکه ظلمت عناد و جدال و قتال و سرمای خمودت و انجماد حکمران بود و تاریکی احاطه نمود بود حضرت بهاء الله مانند کوکب آفاق از مشرق ایران طالع شد انوار هدایت کبری درخشید و نورانیّت آسمانی بخشید و تعالیم بدیعی تأسیس فرمود و فضائل عالم انسانی تأسیس کرد و فیوضات آسمانی ظاهر فرمود و قوّۀ روحانیّه هویدا ساخت و این اساس را در عالم ترویج فرمود .
اوّلا تحرّی حقیقت زیرا جمیع ملل بتقالیدی عامیانه تشبّث نموده اند و از این جهت با یکدیگر در نهایت اختلاف و غایة نزاع و جدالند امّا ظهور حقیقت کاشف این ظلمات است و سبب وحدت اعتقاد زیرا حقیقت تعدّد قبول نکند .
ثانیا وحدت عالم انسانی یعنی جمیع بشر کلّ مشمول الطاف جلیل اکبرند بندگان یک خداوندند و پروردۀ حضرت ربوبیّت رحمت شامل کلّ است و تاج انسانی زینت هر سری لهذا باید جمیع طوایف و ملل خود را برادر یکدیگر دانند و شاخ و برگ و شکوفه و ثمر و شجرۀ واحده شمرند زیرا جمیع سلالۀ حضرت آدمند و لئالی یک صدف نهایت این است که محتاج بریّتند و جلا لازم تا درخشنده و روشن گردند .
ثالثا آنکه دین اساس الفت و محبّت است و بنیان ارتباط و وحدت . دین اگر سبب عداوت گردد الفت نبخشد بلکه مورث کلفت گردد و عدم دین به از وجود آن است و تجرّد از دین مرجحّ بر آن .
رابعا دین و علم توأم است از یکدیگر انفکاک ننماید و از
صفحه 2 - 15
برای انسان دو بال است که بآن پرواز نماید جناح واحد کفایت نکند هر دین که از علم عاری است عبارت از تقالید است و مجاز است نه حقیقت لهذا تعلیم از فرائض دین است .
خامسا آنکه تعصّب دینی و تعصّب جنسی و تعصّب وطنی و تعصّب سیاسی هادم بنیان انسانی است حقیقت ادیان الهی واحد است زیرا حقیقت یکی است تعدّد قبول نکند و جمیع انبیاء در نهایت اتّحادند و نبوّت حکم آفتاب دارد در هر موسمی در نقطۀ طلوع نماید لهذا هر سلفی اخبار از خلف فرموده و هر خلفی تصدیق سلف کرده . سادسا مساوات بین بشر است و اخوّت تامّ عدل چنین اقتضا نماید که حقوق انسانی جمیعا محفوظ و مصون بماند و حقوق عمومی یکسان باشد و این از لوازم ذاتیّۀ هیئت اجتماعیّه است .
سابعا تعدیل معیشت نوع بشر است تا جمیع از احتیاج نجات یافته هرکس بقدر امکان و اقتضا و رتبه مکان راحت یابد همچنانکه امیر عزیز است و در نعمت مستغرق فقیر نیز رزق یومی داشته باشد در ذلتّ کبری نماند و از شدّت جوع از عالم حیات محروم نگردد .
ثامنا صلح اکبر است باید جمیع ملل و دول در سایۀ خیمۀ صلح اکبر راحت و آسایش یابند یعنی از جمیع دول و ملل بانتخاب عمومی محکمۀ کبری تأسیس شود و اختلاف و نزاع دول و ملل در آن محکمۀ کبری فیصل یابد تا منتهی به جنگ نگردد .
تاسعا استفاضه ازفیوضات روح القدس است تا مدنیّت روحانیّه تأسیس شود زیرا مدنیّت مادیّه تنها کفایت نکند و سبب سعادت انسان نشود زیرا مدنیّت مادیّه مانند جسم است و مدنیّت روحانیّه مانند روح جسم بیروح زنده نگردد .
این نبذۀ از تعالیم بهاء الله است و در تأسیس و ترویج آن نهایت مشقتّ و بلایا تحمّل نمود همیشه مسجون و بعذب بود و در نهایت تعب ولی در زندان این ایوان رفیع را بنیان نهاد و در تاریکی سجن باین نور پرتو بر آفاق
صفحه 1 - 16
انداخت بهائیان را نهایت آرزو اجراء این تعالیم است و بجان و دل میکوشند که جان خویش را فدای این مقصد کنند تا نور آسمانی آفاق انسانی را روشن نماید من بی نهایت مسرورم که در این محفل محترم با شما گفتگو مینمایم و نهایت رجا دارم که این احساسات وجدانی من در نزد شما مقبول گرددو در حقّ شما دعا مینمایم که باعظم مواهب عالم انسانی موفقّ و مؤیّد گردید .
خطابۀ مبارک در پاریس بعد از مراجعت از لندن شب شنبه 22 شوال 1321 مطابق 14 اکتوبر 1911
این دفعۀ دوّم است که در مجمع احبّای پاریس آمدیم الحمدلله می بینم که رویهای احبّای الهی روشن است و گوشها شنواست و قلوبشان به محبّت الهی منجذب است از این جهت قلب من مسرور است که الحمدلله در چنین شهر و چنین مجلسی به محبّت الله جمع شده ایم فی الحقیقه شهر پاریس در مدنیّت نهایت ترقیّ نموده است و در جمیع شئون مادیّه نجاح و فلاح یافته بمنزلۀ رسیده است که مانند آئینه است صور نامتناهی مدنیّت در آن مرتسم است حیف بود که این آئینه از پرتو آفتاب حقیقی محروم ماند الحمدلله پرتو شمس حقیقت بر این آئینه افتاد بلوری است در نهایت صفا حیف بود که سراج محبّت در آن مشتعل نشود گلستانی است در نهایت طراوت حیف بود که از رشحات امطار عنایت محروم ماند حال الحمدلله ابر ملکوت بر او میبارد امیدوارم که در نهایت طراوت و لطافت آید شمع محبّت الله در این بلور چنان افروخته شود که شعاعش به اطراف برسد عنقریب ملاحظه خواهید کرد که از انوار بهاء الله غرب شرق میشود ابر رحمت پروردگار می بارد جمیع قلوب سبز و خرّم میشود بشارات الهیّه جمیع قلوب را بحرکت می آورد و این اجسام یک قوّۀ روحانیّه میطلبد الحمدلله بارقۀ صبح الهی دمید این ممالک مثال انسانی بود که در نهایت جمال باشد لکن روح نداشته باشد الحمدلله روح ابدی در او دمیده شده روز بروز ترقّی خواهد کرد روزی خواهد آمد که از جمیع این صحراء این قراء این درّه ها نداء یابهاء الابهی بلند شود حال نظیر آن است که آفتاب تازه دمیده شده لکن بعد از این صبح طلوع آفتاب
صفحه 2 - 16
است آنوقت جمیع آفاق روشن میشود پاریس چون مرکز بزرگی است من آرزویم این است که مرکز سنوحات رحمانیّه شود جمیع بلاد فرنگ به نور پاریس روشن شود همیشه از ابتدا تا بحال چنین واقع شده که نور الهی از شرق به غرب تابیده لکن در غرب اشعّه اش بیشتر بوده امر حضرت مسیح روحیفداه از شرق طالع شد پرتو نورانی بر غرب انداخت لکن نور ملکوت در غرب شعله اش بیشتر بود حال منهم امیدم چنان است که انوار بهاء الله درغرب در نهایت جلوه ظاهر شود و هریک ازشما مثل شمعی روشن شوید و مانند ستارۀ درخشنده گردید و هر یک از شما مثل شجر پرثمری شوید مواهب ملکوت بهاء الله عظیم است . بحر رحمت پروردگار پر موج است الطاف الهی بی پایان است شرق و غرب را احاطه کرده است شما نظر به استعداد خود نکنید اعتماد بر ملکوت ابهی نمائید زیرا ملکوت ابهی ذرّه را آفتاب میکند قطره را دریا مینماید ضعیف را قوی میکند جاهل را دانا مینماید کور را بینا میکند گنگ را گویا مینماید کر را شنوا میکند این فیوضات ملکوت ابهی است لهذا شماها اعتماد بر ملکوت ابهی داشته باشید بر لیاقت خود نظر نکنید از قبل ملاحظه نمائید حضرت پطرس شخصی بود ماهیگیر همین قسم سایر حواریّین یکی نجّار بود دیگری صبّاغ اینها به فیض الهی به عنایت حضرت مسیح بر سریر سلطنت ابدی نشستند حیات ابدی یافتند ازملکوت الهی درخشیدند و فیوضات لایتناهی یافتند نظر به استعداد خودشان نکردند مریم مجدلیّه زنی بود اهل ده چون مشمول بالطاف الهی شد مریم مجدلیّه شد و تا ابدالآباد از افق عزّت ابدیّه میدرخشد خداوند فضلش بسیاراست عنایتش بسیار است خزائن قدرتش پر است آن خدائی که بآنها بخشید بشما می بخشد از خزینه اش کم نمیشود لهذا شما باید همگی به عنایات الهی مطمئن باشید .
اللهمّ یا ربّی و رجائی و معینی و منائی اسئلک بفضلک الذ ّی احاط الموجودات و برحمتک التّی سبقت الممکنات ان تنزّل علینا فی هذه اللیلة النوراء جزیل مواهبک واجعلنا یا الهی مشمولین بلحظات عین رحمانیّتک و مستغرقین
صفحه 1 - 17
فیبحار نور فردانیّتک و تبهلین الی ملکوت صمدانیّتک ومتضرّعین الی افق الطافک ربّ انّ هولاء عباد و اماء قداجتمعت فی هذا المحفل الرّوحانی مبتهلین الی ملکوتک مشتعلین بنار محبّتک منجذبین بنور معرفتک متموّجین کالبحور باریاح موهبتک مذللیّن الی ملکوت رحمانیّتک ربّ ایّدهم بشدید القوی و انزل علیهم الرّحمة من السّماء و اجعلهم آیات توحیدک و رایات تقدیسک بین الوری و سرجا لامعه به نور العرفان ساطعة بانوار الهدی بین اهل الوفاء انّک انت الکریم انّک انت الرّحیم و انّک انت العزیز القدیم .
خطابه مبارک در پاریس
آفتاب جهانتاب آسمانی طلوع و غروبی و از این جهت کیهان را ربیع و خریفی و فصل تابستان و زمستانی این دور دائم است و از لوازم ذاتیۀ عالم وجود تغییر ندارد و تبدیلی نجوید چون موسم ربیع آید آفتاب فیض جدیدی نماید حرارت و شعاع بتابد ابر نیسان ببارد و نسیم جان پرور بوزد ابر بگرید و چمن بخندد نسیم بهار مشکبار گردد و دشت و کهسار گلشن و گلزار شود اعتدال ربیعی جلوه نماید جهان روح تازه یابد و حشر جدید برپا گردد همچنین شمس حقیقت را طلوع و غروبی و عالم جان و وجدان را موسم ربیع و خریفی چون اشراق فرماید انوار بتابد و حیات ببخشد نسیم گلشن عنایت بوزد و ابر رحمت ببارد و حیات جدید بدمد و حشر بدیع برپا نماید قیامت کبری گردد طامّه عظیمی رخ بگشاید حقیقت کائنات بحرکت آید و ترقیّ در نفوس و ارواح و عقول حصول پذیرد جهان جهان دیگر گردد و عالم انسانی از فیض جلیل اکبر نصیب وافر یابد و بعد از این بهار روحانی موسم صیف آمد و اشجار به ثمر رسد و دانه ها خرمن گردد یعنی شجرۀ عالم انسانی به ثمر آید و به فضایل نامتناهی مزیّن شود و بعد موسم خریف روحانی آید مواهب ربیع الهی نماند و آثار بهار ربّانی رو بزوال نهد کمالات رحمانی نقصان یابد و علویّت عالم آسمانی مبدّل گردد موسم زمستان آید شدّت برودت احاطه کند خمود و حمود
صفحه 2 - 17
جلوه نماید یأس و حسرت رخ بگشاید ظلمت احاطه کند غفلت و ضلالت خیمه برافرازد عالم جان و جدان از نفس رحمان محروم گردد رطب مشموم مقطوع شود دوره منتهی گردد دوباره صبح نورانی از افق هدایت کبری بدمد وشمس حقیقت از افق اعتدال بتابد و حشر و نشر اکبر گردد و نیّر آفاق چنان اشراق نماید که حقایق کائنات فیض ابدی یابد و انوار موهبت کبری شرق و غرب را روشن نماید و جهان دل و جان روضۀ رضوان گردد و فضایل عالم انسانی در قطب آفاق خیمه زند و علم هدایت کبری در اوج اعلی موج زند لهذا وقتی شمس حقیقت از افق موسوی اشراق کرد و فیض نامتناهی بخشید بعد از آن نقطه غروب نمود از افق عیسوی اشراق کرد و به فیوضات ابدیّه جهان را مه تابان نمود و نفحۀ روح القدس در جسد امکان دمید و حیات ابدیّه بخشید پس از او مطلع محمّدی اشراق نمود و عالم امکان را منوّر فرمود و ظلم و بیداد برانداخت عدل و انصاف خیمه برافراخت پس از او مطلع نقطۀ اولی طلوع کرد و عالم وجود را به بشارت کبری زنده نمود انوار هدایت مبذول داشت و اسرار حقیقت آشکار کرد حال نیزاعظم کوکب ملأ اعلی از افق موهبت کبری حضرت بهاء الله نهایت اشراق بر آفاق فرمود حشر جدید رخ نمود و نشر بدیع انتشاریافت شرق منوّر گردید و انوار آفتاب در غرب منتشر شد بهار الهی در نهایت عظمت جهان فانی را مظهر فیوضات نامتناهی نمود و حرکتی فوق العاده در عالم عقول و نفوس حصول یافت وحدت عالم انسانی علم برافراخت و خیمۀ الفت و محبّت در قطب آفاق سایه افکند بدایع و آثار و حقایق و اسرار کائنات در این قرن بر صد قرن افزود و چنان جلوۀ نمود که عقول اولی الباب حیران گردید جمال نفوسی که اهل حقیقت بودند و پرستش آفتاب مینمودند و عاشق انوار بودند چون شمس را در افق موسوی مشاهده نمودند استفاضه از فیوضات الهیّه کردند و چون نیّر حقیقت انتقال بافق عیسوی کرد مشاهدۀ آفتاب را در آن نقطۀ حقیقت نمودند و از مطلع
صفحه 1 - 18
موسوی به مشرق مسیحی توجّه کردند ولکن آنان که پرستش نقطۀ موسوی مینمودند و از شمس حقیقت غافل چون آن کوکب نورانی از نقطۀ موسوی بمطلع عیسوی انتقال نمود محروم از مشاهدۀ آفتاب شدند و در آن نقطۀ موسوی مخمود و محروم ماندند و همچنین عیسویانی که پرستش نقطۀ عیسوی مینمودند چون شمس حقیقت در نقطۀ محمّدی انتقال نمود محروم ماندند ولی نفوس مقدّسه که مفتون آفتاب بودند نور حقیقت را در افق محمّدی مشاهده کردند و چون آن کوکب لامع بافق نقطۀ اولی انتقال نمود اهل حقیقت پرستش آفتاب نمودند محروم نگشتند و چون نیّر اعظم از مطلع بهاء الله در نهایت حرارت و اشراق پرتو بر آفاق انداخت نفوس جاهلۀ اهل بیان که مخمورترین طوائفند در نقطۀ نقطۀ اولی ماندند و از فیض ابدی بهاء الله محروم گشتند و باوهام واهیه تشبّث و بظواهر کتاب از واضع کتاب محروم گشتند و حال آنکه نقطۀ اولی بصریح عبارت میفرمایند که به کتاب و بمانزّل فی الکتاب و حروف حیّ و واحد بیان که نفس مبارک نوزدهم است در یوم ظهور مبادا محتجب شوید و این تأکید است که مبادا بادله و مرایا از شمس محتجب مانند این قوم محتجب ترین طوائف عالمند زیرا در هیچ دور و کوری چنین نفوس صریحه الهیّه نبوده حال بیانیها به بهانۀ یک مرآت بی عرضه که مانند حجر و مدر افسرده است از شمس حقیقت محروم ماندند و در ظلمت اوهام مستغرقند « تبالهم اسحقالهم واحسرتا
علیهم» حال شما باید در هردم هزار شکرانه نمائید که الحمدلله در هیچ نقطۀ محجوب نماندید زیرا شمس حقیقت را میجوئید از هر نقطه طلوع کند پرستش آفتاب میکنید از هر مطلعی اشراق نماید در بحر عنایت مستغرقید و به نور موهبت کبری منوّر دیده بینا دارید و گوش شنوا و مستفیض از موهبت کبری
خطابۀ مبارک در پاریس
جمیع عالم از حیثیّت اقوال کاملند جمیع ذکر میکنند که محبّ خیرند جمیع میگویند صدق مقبول است و کذب مذموم امانت فضیلت عالم انسانی است و خیانت ذلتّ عالم انسانی دلها را خوشنود کردن خوب است نه دلها را شکستن مهربانی خوش است نه بغض و عدالت عدل خوب است نه ظلم رحمت خوب است نه زحمت و اذیّت حسن اخلاق خوب است نه سوء اخلاق نور مقبول است نه ظلمت علم تربت انسان است نه جهل کرم خوش است نه بخل توجّه بخدا خوب است نه غفلت از خدا هدایت خوش است نه ضلالت و امثال ذلک
صفحه 2 - 18
ولی جمیع اینها در عالم قول میماند عملی در میان نیست هر نفسی به هوا و نفس خود مشغول است هرکس در فکر منفعت خودش است ولو مضرّت دیگران در آن باشد هر نفسی در فکر ثروت خود است نه دیگران هرکس در فکر راحت و آسایش خودش است نه سایرین نهایت آرزوی ناس این است و مسلکشان بر این منوال ولی بهائیان نباید چنین باشند بهائیان باید ممتاز باشند باید عملشان بیش از قولشان باشد بعمل رحمت عالمیان باشند نه قول به رفتارو کردار خودشان اثبات صداقت کنند اثبات امانت کنند فضایل عالم انسان را آشکار کنند نورانیّت آسمانی را واضح کنند اعمالشان فریاد بر آرد که من بهائی هستم تا سبب ترقیّ عالم انسانی شوند اگر انسان باعمال بهائی قیام و رفتار کند هیچ قول لازم ندارد و اعمال است که جهان را ترقیّ داده اعمال است که این مدنیّت را ترویج کرده اعمال است که این صنایع را آشکار کرده اعمال است که اکتشافات را ظاهر کرده اعمال است که عالم مادّی را باین درجه رسانده اگر چنانچه اعمال نبود اقوال بود آیا ممکن بود این مدنیّت مادّی حاصل شود پس باین میتوانیم استدلال کنیم که روحانیّات هم نظیر مادیّات است اعمال اهل ملکوت سبب حیات قلوب میشود نه اقوال اعمال خیریّه سبب مسرّت وجدان میشود فضایل انسانیّه سبب نورانیّت بشر میشود پس شماها باید شب و روز تضرّع و زاری بکنید و بخداوند دعا کنید و از خدا بخواهید که موفقّ باعمال شوید توجّه بخدا کنید مناجات کنید نماز کنید بکوشید بلکه عمل خیری از شما ظاهر شود هر فقیری را سبب غنا شوید هر افتادۀ را دستگیر گردید هر محزونی را سبب سرور شوید هر بیماری را سبب صحّت گردید هر خائفی را سبب امنیّت شوید هر بیچارۀ را سبب چاره گردید هر غریبی را ملجأ و پناه باشید هر بی سر و سامانی را مأوی و منزل باشید این است صفت بهائی اگر بآن موفقّ شویم بهائی هستیم اگر موفقّ نشویم خدا نکرده بهائی نیستیم مرحبا
